Routine geeft rust

Vrijwel iedereen heeft in het weekend wel een routine. En wij dus ook (maar niet al te veel, dat wordt maar saai! 😉) 

Soms hebben we een langer weekend, soms wat korter. Als er op zaterdag (in het winterseizoen) een cruiseschip in de haven ligt, blijft de winkel langer open en is ons weekend korter. Dan komt het neer op alleen de zondag een vrije dag. Loopt het hoogseizoen in mei op het einde, gaat standaard de winkel op zaterdag om 14:00 uur dicht en soms plakken we er dan een vrije maandag aan vast. Meer tijd voor luieren of iets ondernemen, maar ook voor de dingen-die-nou-eenmaal-moeten. Die dingen doe ik het liefst op routine, zonder nadenken. Dat geeft rust.

Mijn routine op zaterdag is om in de ochtend - voordat de winkel open gaat - verse groenten te halen bij Jolanda. Ze heeft een kraam in de kleine overdekte markthal en na al die jaren weet ze onderhand wel wat ik zoek. Ze wijst me op vastkokende aardappelen die zo lekker zijn voor de Hollandse pot. Ik hou niet van de piepers die binnen 15 minuten tot snot koken, al zijn ze hier favoriet voor dikke soep of een potage (een dikke groenten-brei). Ze wijst me welke groenten van heel lokaal komen (voorkeur) en welke van de andere eilanden zijn. Fruit koop ik maar weinig, er groeit genoeg om het huis 😊

Vaste klus: Op zondag draait de broodbakmachine (afkoelen, snijden en in porties in de vriezer), maak ik yoghurt voor de hele week én probeer ik zoveel mogelijk maaltijden voor te bereiden. Het scheelt me veel werk door de week, ik hoef niet na te denken wat we gaan eten. Tussendoor draait de wasmachine, zodat we door de week niet misgrijpen. Dat geeft rust.

Maar die was, was elke keer een "dingetje" en het stoorde me omdat ik er elke keer meer mee bezig was dan ik wilde. Toen we hier kwamen wonen, wilde ik graag zo'n mooie waslijn met houten palen. Je ziet ze nog weleens bij oude boerderijen, of in Scandinavië. 

Maar E, de heer des huizes, zag het niet zitten om deze palen goed en solide in de grond te krijgen. We leven immers op een vulkanisch eiland. Dus werd het een opklapbaar rek. Een opklaprek dat eigenlijk altijd in de weg staat (inklappen en naast de wasmachine opbergen) en bij stevige wind omwaait, dus met tie-wraps vastmaken aan het hek, maar ook weer losmaken om op te ruimen. Een opklaprek waarbij de lijnen na een jaar al gaar zijn. Het rek wat we daarna kochten had metalen stangen als waslijnen, maar na een jaar brak de eerste stang al... Het zijn rekken die niet echt duurzaam zijn.

Ik klungel wat aan met die was, totdat E, de heer des huizes, na een rondje lopen aankomt met één zijkant van een babyledikantje. Zo eentje met spijltjes.... En daar maakte hij een prachtig wasrek van!

De ideale oplossing: het rek hangt onder de veranda, dus uit de zon en in de wind, dat is al heel fijn! En...het rek hangt hoog genoeg om er probleemloos onderdoor te lopen, maar kan ook nog eens met een katrolletje strak onder het dak bevestigd worden. Zo staat/hangt het dus niemand in de weg. Zo fijn!