Het leukste van alles

 E, de heer des huizes, wist een leuk tentje waar we wel koffie konden drinken. Daar de auto parkeren, de weg oversteken, een stukje naar rechts en daarna naar links....

Het leek alsof we een verkeerd steegje in liepen. Maar niets was minder waar! Opeens stonden we op de drempel van een oud barretje wat al bestaat sinds 1952. Er lijkt niet heel veel veranderd sinds die tijd.

Het woord barretje, waarmee ik deze plek beschrijf, dekt de lading niet. Het is een grote veranda met daar achter de keuken en je kijkt uit over zee. Het is druk, iedereen zit te eten en te drinken, er klinkt (luid, zoals het in het Spaans gaat) geroezemoes van alle kanten. Obers lopen af en aan.

Ik kijk mijn ogen uit...

We hebben geluk, er is nog een plekje vrij, midden in de drukte. De tafeltjes zijn van staal, de stoeltjes van plastic, het uitzicht geweldig. Het is een eetcafe(?) waar alleen maar vis, schelp en schaaldieren geserveerd worden. Boffen wij even... wij hebben van huis-uit geen vis leren eten. Maar, nooit te laat om het te leren, bestellen we dapper bij de snelle obers iets uit het menu. Dat menu hebben ze handig gedaan: bij elk gerecht een foto, zodat men het ook gewoon aan kan wijzen als het in de Spaanse taal niet gaat. 

De rondstruinende poezen mag je - staat overal als waarschuwing - niet voeren, net zoals de glurende duiven. Hier eten was het leukste van alles!