Inslingeren

 Als we de volgende ochtend wakker worden zijn we toch een beetje gebroken. De weg waaraan we stonden was tot een uur of twee behoorlijk druk. Veel verkeer, taxi's met lallende vakantievierders en rond 00.00 uur veel restaurants die gingen sluiten en de rommel naar een verzamelplek brachten, niet ver van onze parkeerplek vandaan. Combineer dat met de temperatuur die 's nachts rond 28 graden blijft hangen, Bas die heel veel rommelt in zijn mand en de geluiden die we ontwend zijn. Het is als inslingeren op een boot, we moeten wennen aan alles. 

Rond half zeven is het nog donker maar E, de heer des huizes, maakt even een klein rondje met Bas en ontdekt ca. 150 meter verder, nét van de drukke weg af, een parkeerplaats op een pleintje vlak achter het strand. De verhuizing is eenvoudig. Hij start de Land Rover en rijdt terwijl ik nog in het bed lig, naar de andere plek. Aldaar ronken we nog dik twee uur door, daarna is het tijd voor een ontbijtje en het boarden voor de volgende ferry, die ons naar El Hierro zal brengen.

We komen aanrijden en kunnen eigenlijk vrijwel direct door naar het laadruim van de ferry 'Volcan de Tirajana'. Het zal ongeveer 2,5 uur duren voordat we weer aan wal zijn dus nemen we broodjes, drinken en het spelletje mee 😉 

De ferry heeft er de sokken in en de zee is vlak - na ruim twee uur rijden we de haven van Valverde op El Hierro uit. Óp naar het noorden. Bij Echedo draaien we de doorgaande weg af en volgen een slingerende smalle strook asfalt naar Charco Manzo. Onze eerste overnachtingsplek.

Een "charco" is een baai aan de kust die (al dan niet met behulp van mensenhanden) beschut is, en een veilige plek is om te zwemmen. De kust en de zee van veel Canarische eilanden is over het algemeen te ruw en te gevaarlijk om te zwemmen maar bij een Charco kan het wél.