Moeder wat is het heet.....

Gisteravond hebben we de boel weer ingepakt, vanmorgen zijn we al vroeg op pad gegaan voor een lunch met vrienden die in Madrid wonen. We willen Madrid niet in. Te groot, te druk, te chaotisch en op dit moment veel te warm: boven de 40 graden. Toch wilden we elkaar zien en spreken. Een geschikte locatie vinden was lastig maar werd uiteindelijk origineel opgelost: zij gaven de regio aan, wij zochten en vonden een picknickplaats en hebben de locatie via Google maps aan hen doorgegeven.

E, de heer des huizes, heeft de Land Rover vlak naast de picknicktafel gezet en de luifel uitgeklapt. Zo kunnen we toch op het midden van de dag lekker buiten eten en proosten op het weerzien! Het is intens en eigenlijk veel te kort om zóveel te bespreken. Maar, we moeten door....

Vanaf onze lunchplek (zo'n 80 km boven Madrid) willen we naar La Estrella. Een eenvoudig gehuchtje met iets meer dan 300 inwoners maar in een prachtige omgeving. De overnachtingsplek zou een mooi uitzicht over een dal geven. We kijken er naar uit en rijden vol goede moed over de snelweg. We passeren Madrid op de buitenste ringweg. Het is vrijdagmiddag en opmerkelijk rustig op de weg. Niet gek met bij een temperatuur van 39 graden.

De Land Rover heeft geen airco, en dan is 39 graden best warm. De enige 'frisheid' die we kunnen creëren is de raampjes tegen elkaar open doen. De temperatuur binnen en buiten is gelijk. Warm. Maar, we houden de moed erin want straks wordt het weer koeler als we door dit warme gedeelte van het land zijn. We wisten dat we hier doorheen moesten. Elke zomer is het hier zo heet. Het heet niet voor niets "de oven van Spanje".

De voet dus maar op het gaspedaal, ieder een fles water van 2 liter bij de hand en daar vaak uit drinken om het vocht op peil te houden. Ondertussen stijgt temperatuur naar 42 graden. Naast mijn been bij de versnellingspook, voel ik de warmte van de motor. Het is afzien, maar we zetten dapper door.

La Estrella

Bas ligt achter ons en slaapt, hij lijkt nog weinig last te hebben van de extreem hoge temperaturen. Ook al rijden we, er staat een bak water naast hem zodat hij kan drinken als hij wil. Als bij ons de flessen van 2 liter leeg zijn, graai ik achterin opnieuw naar twee flessen water. We hebben voordat we weg gingen, 12 flessen van 2 liter ingeslagen én we hebben nog een stuk of wat 5-liter flessen onderin het keukengedeelte liggen. Je moet er toch niet aan denken om nu geen water bij je te hebben. Na Madrid volgen we de A5, verder naar het zuiden. Ergens bij Oropesa draaien we de snelweg af richting La Estrella. Als ik op de thermometer kijk, zie ik dat die opgelopen is naar 44 graden.

De weg naar La Estrella is recht en lang en lijkt ons naar het einde van de wereld te brengen. Steeds minder huizen, minder bomen, lage struiken. De kleur van het land is geel, strokleurig of lichtbruin. De lucht trilt vlak boven de weg en er zijn geen andere weggebruikers. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat we in de Sahara rijden. We steken de rivier de Taag over bij El puente de Arzobispo. Het water staat laag maar de brug en de kleine groene oever is prachtig. Jammer dat het gewoon te warm is om het te fotograferen, ik wil de auto niet uit. Ik drink dapper uit de fles maar het brengt geen verkoeling meer. De thermometer staat op 46,8 graden.

Drinken, drinken!

'Als de Land Rover er nu mee stopt, hebben we een groot probleem', bedenk ik me opeens. Het eerste wat mij te binnen schiet is dat ik dan de luifel zo snel mogelijk zou uitklappen om schaduw te maken. Er staat hier maar weinig bomen. Maar waarom zou de Land Rover er nu mee ophouden? En waarom heb ik het zo heet? Mijn hoofd klapt zowat uit elkaar en mijn huid voelt aan alsof ik ben verbrand. Ik word er onrustig van. Drinken, drinken....

Wanneer zijn we in La Estrella.... Ik wil uit de auto, ik word gek van de warmte.

De weg naar La Estrella is iets meer dan 25 kilometer en in de tweede helft daarvan, kan ik eigenlijk niet meer normaal nadenken. Er komt een onrust over me en ondanks het vele water wat ik naar binnen giet, koel ik niet meer af. Als E, de heer des huizes, opzij kijkt, ziet hij een knalrood gloeiend hoofd waarop de zweetdruppels staan. Dat is voor mij ongekend. We rijden en rijden en uiteindelijk zijn we in het gehuchtje La Estrella. Ik weet ik niet hoe snel ik uit de Land Rover moet springen, op zoek naar verkoeling. Ik plens water in mijn gezicht, over mijn armen en benen. En nog eens, en nog eens...

E, de heer des huizes, haalt een pak vruchtensap uit de auto die we samen in een paar seconden leeg drinken. Ademhalen, diep ademhalen. En langzaam komen we allebei weer een beetje bij zinnen. We zijn belandt in de hel. De thermometer wijst hier 47 graden aan.

De overnachtingsplek is stoffig, aan de rand van het kleine gehuchtje en het sanitair is afgesloten, net als de kraantjes die er staan. Dit gaat het niet worden. We draaien om en rijden de lange weg weer terug. Vlak na de passage over de Taag zien we een klein supermarktje. Het koel-ijs (grote zakken met ijsblokken) is uitverkocht, de gewone zoete ijsjes hebben ze ook niet meer. In de vrijwel lege vrieskist liggen alleen nog zakken doperwtjes en het schap met gewoon flessenwater is op een paar flessen na, leeg. Ik reken de laatste flessen water af en stap weer in de Land Rover. Vlak voor de snelweg zien we een benzinestation. De vier waterijsjes die ik er koop hebben we al op voordat we op de snelweg draaien.

Verlies van zouten

Na het vruchtensap en de ijsjes komt de energie weer terug en kunnen we de warmte beter aan. Door de warmte verlies je niet alleen vocht maar ook veel zouten en andere mineralen. Die worden met alleen maar water drinken niet aangevuld. Waarschijnlijk dat ik me daardoor steeds slapper en beroerder voelde en ik in een soort 'overkookte' toestand kwam.

We rijden door en hopen, nu het avond wordt, dat de temperatuur wat gaat zakken. Dat gaat langzaam, om 22.00 uur is het nog steeds 40 graden. Pas tegen middernacht voelt het wat frisser aan en is het "maar" 38 graden. We rijden nog steeds. We willen zo snel mogelijk uit deze ondragelijke oven. In Zafra hopen we een plekje te vinden waar we kunnen slapen en misschien kunnen douchen.