Terug in Ágreda

We rijden na de Pyreneeën door naar Ágreda, waar we op de heenreis een nacht met regen gestaan hebben. Het lijkt heel lang geleden dat we hier het terrein op reden. Toen stonden er maar twee andere campers, nu is het een stuk voller. Ook de bomen zitten vol in het groen en met een zonnetje erbij ziet het er allemaal een stuk gezelliger uit!

Op vrijwel dezelfde plek als toen, zetten we de Land Rover neer. Nu niet met de neus naar het zandpad, maar 'overdwars' waardoor we met de luifel naar het gras staan. Het zandpad is zo'n 2 kilometer lang. Wij staan aan het eind (of begin....) ervan en het is een geliefd pad voor de lokale bevolking om op te wandelen na de siësta. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen want elke dag dat je er overheen sloft, schuifelt of kwiek wandelt (afhankelijk van je leeftijd en conditie) kom je weer andere mensen tegen. Bijna iedereen heeft wel tijd voor een praatje, en Spanjaarden doen dat graag en uitgebreid.

De huishoudelijke zaken op orde

Al snel staat alles zoals we het willen en gaan we even op stap om wat boodschappen te doen, er is een supermarkt op loopafstand. We snijden een stuk af door braakliggend terrein en komen tot een leuke ontdekking: Agreda lag vroeger aan een spoorlijn. We struikelen over de eerste spoorrails maar zien daarna nog veel meer rails liggen en het inmiddels vervallen perron en een stationsgebouw. Het heeft betere tijden gekend. De kleuren zijn door wind, zon en regen vervaagd maar maken er een prachtig plaatje van.

Zandpad is stofpad

We staan langs het zandpad, wat door alle droogte meer een stofpad, dan een zandpad is. Samen met de buurman maakt Ewold in de ochtend met water het pad vochtig, zodat het stof niet zo opwaait als er een auto of motor overheen komt rijden. Het scheelt echt heel veel en zo'n gezamenlijke actie zorgt voor een regelmatig kletspraatje. We kunnen ons Spaans flink oefenen!

De gastank om te koken wordt elke dag iets lichter, er komt onherroepelijk een moment dat de tank leeg is... Elke dag is het heel even 'doet-ie-het-of-doet-ie-het-niet' maar nog elke dag lukt het om te koken. Ik gebruik de hooimadam veel en dat scheelt een heleboel gas. Het wordt vanaf nu een sport om te kijken of we de rest van ons verblijf op het vasteland geen nieuwe tank te hoeven kopen. Het warme weer speelt ook een rol, je kookt dan toch wat simpeler.