Check, check, dubbelcheck!

 Een vaste plek voor alles is fijn als je in en rond een kleine ruimte leeft.   

Vooral in het begin waren we veel tijd kwijt met zoeken, nog een keer zoeken en vragen waar het nou lag of was gebleven. Maar zo langzaam aan krijgt alles een plek. Vooral cruciale zaken zoals de telefoon en autosleutels hebben een vaste plek nodig. We letten erop dat we ze steeds terugleggen. Mocht het nodig zijn om meteen weg te moeten rijden, mocht het nodig zijn om direct te moeten bellen.... je kent het wel.

Naast die vaste plekken kregen we routine in de zaken inpakken, uitpakken en opruimen voor de nacht. Het laatste rondje met Bas, daarna een check of alles wind- en regenbestendig staat en dan naar de daktent. Zo ook vanavond.

Maar, we zijn nog maar net in de daktent als E, de heer des huizes, naar zijn hoofd grijpt en een onduidelijk geluid maakt. Ik schiet omhoog en kijk hem aan: "Wat is er, ben je niet lekker?" De schrik slaat om mijn hart, er is toch niets mis met hem? Dan hoor ik hem zeggen 'de sleutels liggen nog op hun plekje.... de sleutels liggen nog op hun plekje, IN de auto...'

De Land Rover is op slot en de sleutels liggen op hun vaste plekje, in de Land Rover. Lichte paniek, want Bas ligt 's nachts in de auto. We kunnen niet bij hem, we kunnen de auto niet openen, we kunnen nergens bij.....

Even rustig nadenken. Ooit heb ik geleerd STOP - DENK - DOEN (waar een PADI opleiding al niet goed voor is!). Voor je 't weet sta je een ruitje in te tikken of een deur uit zijn voegen te rukken, terwijl er misschien een andere oplossing is.

Het gewoon voor de nacht zo laten en morgen de boel rustig bekijken is er niet bij. Het idee alleen al dat we Bas niet gewoon uit de auto kunnen laten, geeft ons geen rust. Met een slimme 'move' en veel gefriemel kan ik (smalle armen en kleine handen) bij de sleutels. Even de deur open, even Bas nog een keertje knuffelen en even een diepe zucht. Met een gerust hart de trap weer op naar de daktent.

Check, check, dubbel check dus!