Apps voor camperaars

Regelmatig maak ik gebruik van verschillende apps om een plekje te zoeken. Caramaps is er zo eentje, maar ook Park4night en Campercontact raadpleeg ik geregeld. Qua prijzen zijn ze niet allemaal even up-to-date maar het is ideaal om een plekje in een streek te vinden en dan door te kunnen klikken naar de website. Daar staan dan vaak wel de actuele prijzen. Op basis van deze drie apps kiezen we een plek uit.

We rijden gemiddeld 250 - 300 kilometer binnendoor. Dat is echt voor ons een maximum, maar smaken verschillen natuurlijk. Met de nodige pauzes komen we dan rond een uur of vier aan op de plek waar we willen zijn. Het voordeel is dat je de overnachtingsplek nog goed bij daglicht kan bekijken. Valt het tegen of blijkt er geen plek te zijn, dan kan je altijd nog uitwijken naar een andere locatie.

Vandaag kwamen we bij het schippersdorpje Gieselwerder aan. Gieselwerder ligt aan de Weser en bestond als klein gehucht al in 1093. Oud dus, met veel bewaarde oude huizen. Het lag toen nog op een eilandje in de rivier, nu is de rivier smaller en minder diep maar nog steeds leuk om vlak naast te staan. Geen camperplek via één van de apps, maar een heuse camping. We klappen de boel open, zetten stoeltjes uit en vouwen de luifel uit.

De luifel

Onze luifel is een zgn. 270-Awning. Hij hangt als een smal, lang pakket aan de Land Rover. Rits je de hoes open, dan zie je vier horizontale "armen" die op één scharnierpunt bij elkaar komen, als een soort waaier. Op dat ene scharnierpunt draai je de luifel uit, en de vier horizontale armen vormen dan een enorme luifel aan de Land Rover. Aan het eind van elke arm wordt een stevige "tentstok" (staander) geplaatst. Scheerlijntjes zetten en klaar is de grote luifel. Voor de duidelijkheid, hier een foto:

 

Op de tweede avond op deze camping betrekt de lucht een beetje en vanuit het Noordwesten begint het wat meer te waaien. We zitten nog onder de luifel met koffie maar je hoort de wind door de 'bocht' van de rivier aanzwellen en met vreemde vlagen over de oever gaan. Even aankijken? Of zullen we de luifel maar invouwen - geen idee of de wind zo raar blijft trekken....

Voordat we met onze ogen kunnen knipperen, slaat de wind onder de luifel en trekt de twee middelste staanders hoog de lucht in. Als we opstaan, zien we nog nét dat die twee staanders óver de daktent aan de andere kant van de Land Rover verdwijnen...

Daarna gaat het snel. De luifel zit met de twee buitenste armen en staanders nog vast, die zijn nog in tact en horizontaal. Maar de twee middelste armen zijn, verbogen en staan schuin in de lucht, óver het dak en de daktent heen. Ze zien eruit als geknakte rietjes... E, de heer des huizes, klimt zo snel mogelijk op het dak om te voorkomen dat de wind opnieuw vat krijgt op die twee armen met een grote lap stof ertussen. Ik neem een spurtje om de Land Rover heen en zie de twee gekatapulteerde staanders verbogen op de grond liggen. De punten waarin ze in de armen vastzaten, zijn eraf gebroken. Gelukkig is er niemand geraakt.

Net zo snel als de wind is opgestoken, gaat hij weer liggen en lijkt het alsof er niets gebeurd is. E, de heer des huizes, klimt van het dak af en we bekijken de schade. Het ziet er op het eerste gezicht slecht uit: het scharnierpunt waaraan de vier armen vast zitten, is verwrongen. De twee middelste armen zijn door de wind naar boven gevouwen en daarna door ons weer naar beneden gevouwen. Het is aluminium, dus nu zit er een 'plat' gedeelte in, wat een stuk minder sterk is. De twee staanders zijn krom en van beiden is de punt gebroken. We staan er beteuterd bij te kijken.

Wát een schrik! We zien dat er verderop ook met man en macht wordt gewerkt aan een voortent die een eigen leven is gaan leiden door die wind. Een schrale troost, we waren niet de enige die verrast werden door deze wind.

Eerst maar eens zien of we de gehavende luifel kunnen opbergen. Het opvouwen geeft wat moeite maar uiteindelijk zit alles in de hoes. We zitten de rest van de avond in de Land Rover. Toch wel een beetje met de schrik in de benen want dit ging wel heel snel! Zou het nog te repareren zijn? We hebben er niet veel hoop op.

De volgende ochtend is er geen wolkje aan de lucht. En ook geen wind. Voorzichtig pakken we alles uit en bekijken we de schade. Het verwrongen scharnierpunt wordt door E, de heer des huizes, voorzichtig in model gedrukt en met duct-tape plakken we scheuren in de aluminium dragers af. De afgebroken punten van de staanders worden met grote stukken duct-tape er weer op geplakt..... en Yess!! we kunnen de luifel weer gebruiken! Met de stukken tape staat nog stoer ook! Alsof we al heel wat reizen hebben gemaakt ;-)