Tour de France

In Nederland wisten we dat de zomer echt begonnen was, als er weer hele kuddes wielrenners breeduit op de smalle hoofdstraat reden.

Mannen van middelbare leeftijd, bezig aan hun tweede jeugd en gehesen in een nét iets te strak broekje, die een poging deden om vlotjes over de steentjes te rijden die onze woonplaats nog dat pittoreske gaf. Die de ogen geconcentreerd op de weg hielden - want die rottige keitjes zijn verraderlijker dan gedacht - en zich met hun aerodynamische helm the king of the road wanen. Ook al brokkelt dat imago zienderogen af als ze zich houterig op hun wielrenschoen-met-geavanceerd-klik-systeem richting terras begeven voor een koffie...

Diezelfde mannen zijn waarschijnlijk in het dagelijks leven heel meegaande huisvaders. Mannen die lief voor vrouw en kinderen zijn, regelmatig bij hun ouders langs gaan en netjes op zaterdag het gras maaien. Maar met hun bontgekleurde shirtjes, spiegelende brillen en lichtgewicht handschoentjes veranderen ze in een ongecontroleerde kudde bonte stieren die met een denderende vaart niets en niemand ontzien. Ze slaan op het dak van een auto die ook onderweg is en blaffen een oudere echtpaar wat haastig oversteekt, de stoep op. Aan de kant....! 

Je merkt, wij zijn over het algemeen geen fan van de (zondagse) wielrenner, de uitzonderingen daar gelaten. Want die zijn er natuurlijk ook. 

De Tour de France heeft, gebaseerd op bovenstaande ervaringen, niet echt onze interesse zoals je begrijpt. Maar tóch kijken we sinds een paar jaar de Tour de France! 

Niet speciaal om de hard fietsende, vaak lichtgewicht mennekes die met gevaar voor eigen leven met 75 kilometer per uur een berg af racen. 

Ook niet om de bulderende mensenmassa's die met Bengaals vuurwerk en rookbommen aan de kant van de weg staan. Lekker voor de longen van de zwoegende fietsers...

Of de hersenloze "fans" die op het parcours mee gaan rennen, de wielrenner enthousiast op de rug slaat, en daarmee de renner én zichzelf in gevaar brengt... 

Nee. Dat is het niet.

Wij kijken naar de prachtige beelden die vanuit de lucht gemaakt worden. Cameramannen en -vrouwen die een breder beeld geven van het landschap waar in hoog tempo doorheen gecrosst wordt. Ze tonen ons de lieflijke dorpjes, een Kathedraal of bijzonder gebouw waar met de helikopter omheen gedraaid wordt, alsof het volleerde ballerina's zijn. En soms volgt er zelfs nog een stukje geschiedenis van wat we net hebben gezien. 

Het is een heerlijk tijdverdrijf tijdens de siesta's. We zakken volgens goed gebruik na het eten onderuit op de bank en laten het Franse landschap aan ons voorbij trekken.

Met de warmte van de zomer op het eiland staat het toerisme op een laag pitje. De winkel gaat een uurtje eerder dicht waardoor we bijna dagelijks op onze manier de Tour de France volgen. Wie de ritzege pakt, interesseert ons geen fluit. 

Ondertussen brei ik aan mijn Tour de France-project. Een favoriet patroon, het stond al vaker op de pennen. En soms, als de race spannend is, brei ik als vanzelf toch een steekje sneller. Het moet niet gekker worden! 😉

Het giletje van crèmekleurig katoen is precies af als de heren het rondje door Parijs maken! 

Een volgende staat al op de pennen, want ook de Tour de Femme volgen we.

Dit keer brei ik met een garenmix van Merino en katoen. Lichtgrijs, leuk op een spijkerbroek in de winter. 

Déze knoopjes gaan het worden...

Het giletje is klaar op de dag voordat de dames van Tour de Femme hun laatste rit rijden richting Châtel. 

Perfecte timing!