Kleine verschoppeling

In november 2022 namen we een kleine verschoppeling in huis: een zwart poesje van nog geen vijf maanden oud. Droppie. Gevonden in een vuilcontainer, samen met broertjes en zusjes. Ze kreeg bij ons een fijn huis en werd echt mijn vriendje. Ik noemde haar ook weleens mijn "therapie"-kat... Ze kwam tegen mij aan liggen, kroop op schoot of op mijn schouder, waardoor ik niets anders kon doen dan haar aaien. Tot groot genoegen van deze dame, wat ze luid spinnend liet horen en ik, ik werd er helemaal relaxed van. 

Bas, onze Border Collie die al ruim 11 jaar was en die we overal mee naartoe sleepten, had totaal geen binding met Droppie. Hij negeerde haar gewoon. Katten opjagen zat niet in zijn genen. Dus keek hij haar niet aan, terwijl Droppie in Bas een grote broer zag. Waar Bas was, was Droppie. Zelfs met het uitlaten liep Droppie huppelend achter Bas aan en als het even kon speelde ze met zijn staart.

Bas was ook een kroeldoos, het kon hem niet lang genoeg duren al drong hij zich nooit op zoals katten dat doen. Daarvoor was Bas veel te "netjes" en te bescheiden. Hij zou ook nooit zomaar naar vreemde mensen lopen om te worden geaaid en nam geen koekjes van vreemden aan. Echt niet! Dat zat niet in zijn aard. Hij was echt ons maatje, hij was vanaf drie maanden bij ons en is als jonge hond meeverhuisd van Nederland naar het zonnige eiland in de Atlantische Oceaan.

Tot groot verdriet hebben we vorig jaar van beiden afscheid moeten nemen. Droppie nog maar 2 jaar oud, een mix van Leukemie en Katten Aids werd haar fataal. Bas was bijna 13 jaar en totaal "op". En terwijl je weet dat dit onderdeel is van het hebben van huisdieren, is het altijd moeilijk, zwaar en verdrietig. 

En toen werd het heel stil in huis. 

Vooral de eerste weken was het zwaar. We misten Bas, zijn natte neus tegen je hand of je been als seintje dat hij ook van de partij was. Het luidruchtig omdraaien in zijn mand naast ons bed, midden in de nacht en zijn altijd vrolijke karakter. Maar ook Droppie, die heel goed geluidloos kon sluipen maar ook heel nadrukkelijk het houten trapje op en af  kon "stampen" als we nog in bed lagen, om te vertellen dat het ochtend was en er hoognodig gegeten moest worden. 

Ik miste het enorm en iedereen die dieren heeft (gehad) kan er over meepraten. Dieren brengen gezelligheid en aanspraak in huis. Als je thuiskomt is er altijd een vrolijk welkom, je kan ze lekker op schoot nemen, aaien en er lekker tegenaan praten, het gedrentel om je heen, de warmte op je voeten of naast je op de bank....

Na lang nadenken zijn we afgelopen april daarom bij het asiel gaan kijken of er een poes was die ons aansprak. Opnieuw een verschoppeling - want katten zijn hier in overvloed. Het was geen gemakkelijke keuze want er is een groot aanbod. We wilden een volwassen poes die we een fijn leven konden bieden: een eigen huis, een privé kattenbak, een eigen lakei (ik...) en op tijd brokjes en vers water. Bij goed functioneren zou er jacht gemaakt mogen worden op muizen en ratten rondom het paleis 😉

Er waren grote dikke katten die meteen al onze schoot claimden. En hoe leuk dat ook leek, we vonden dat niets, ew vonden het bijna een beetje brutaal. Nee, we kozen na lang zitten en kijken een verlegen kat die, zoals we inschatten op zijn afmetingen, nog jong was. Hij was grijs met donkere strepen en had een bruine eekhoornkleur in zijn staart, Hij zat vooral achterstevoren, met zijn rug naar ons toe, keek af en toe een beetje zielig om. Die moest het worden, die willen we een goed leven geven. 

De stagiaire had niet veel achtergrondinformatie. Hij was gevonden. Punt. En zat nu hier. Punt. 

Het reilen en zeilen in dit asiel gaat nogal anders dan in Nederland. De verstandhouding tussen katten, honden en de mens zijn hier op zijn zachtst gezegd nogal primitief. Katten zijn er om ongedierte te verjagen en dat het liefst ook op te eten. Hoe meer katten hoe beter. Honden zijn voor de jacht, of om huis en haard te bewaken en zijn voornamelijk op het erf te vinden, al dan niet aan de ketting. Ze eten de restjes van de tafel en voor de rest geen gedoe. Als ze ziek zijn en blijven, zorgen we zelf wel dat ze niet lang te lijden hebben. Daar hebben we geen dierenarts voor nodig....

Gelukkig is er in de afgelopen jaren veel veranderd en worden dieren naar de dierenarts gebracht als ze ziek zijn en opgevangen als er geen eigenaar is. 

Het chippen van de dieren is nu verplicht en een hond aan de ketting is inmiddels verboden. Katten zonder eigenaar worden gevangen, "geholpen" en mogen soms weer terug de stad in, om het ongedierte te beperken. "Geholpen" katten hebben altijd één afgeknipt oortje, dit wordt tijdens de sterilisatie / castratie gedaan. Zo is in één oogopslag te zien welke katten nog voor ongewenste nestjes zorgen. 

Katten die in de natuur worden gevonden, worden opgevangen in het asiel. Het asiel heeft nog niet zo lang een officieel onderkomen. Voorheen werden de dieren die opgevangen moesten worden, ondergebracht bij vrijwilligers. Het liefst vrijwilligers die wat land rondom het huis hadden en daardoor meerdere honden of katten kwijt konden. Ook dat is verleden tijd. Er is nu een echt asiel met ruimte voor alle thuisloze dieren.

Enfin, inmiddels had de stagiaire een reismand tevoorschijn gehaald en met een beetje gepruts werd de enigszins overrompelde poes in de reismand gezet. De stagiaire lachte breeduit; "Succes hoor! Volgende week zal een medewerker nog wel meer informatie doorsturen..."  Een paar minuten later zaten we in de auto, de reismand op schoot. Grote ogen keken mij door het "raampje" aan, maar poes gaf geen kik. Ook niet na alle bochten die we moesten rijden om naar huis te gaan. Een naam hadden we nog niet en we konden er ook nog niet eentje bedenken die bij hem paste. Dat komt nog wel. 

We hadden bedacht dat hij zou wennen aan het nieuwe thuis, in de lager gelegen slaapkamer. We hebben binnen vrijwel geen deuren, maar omdat de slaapkamer lager ligt, leek ons dat een prima begin voor hem. Dan lopen we niet aldoor langs en kan hij op zijn eigen tempo aan het huis, de geluiden en aan ons wennen. 

Blijkbaar was dit al begrepen want toen de reismand thuis open ging, schoot hij in één streep de slaapkamer in, en dook onder het bed. We hebben hem een week niet gezien...

De lieve woordjes, speeltjes en lekkere hapjes ten spijt, hij kwam alleen onder het bed vandaan als we écht, écht ... écht weg waren. Met andere woorden: als we de hele dag naar de winkel waren kwam hij onder het bed vandaan om te eten en de kattenbak te bezoeken, voor de rest verbleef hij in haar veilige hol onder het bed. Na een week keek hij af en toe om een hoekje, maar zodra we zijn kant op keken, was hij weer verdwenen.... Pas na een maand durfde hij van de slaapkamer naar de keuken te lopen. 

Oh wat hadden we het met hem te doen en oh wat moest ik mijn verwachtingen bijstellen! Ik wilde hem zo graag aaien, knuffelen en kroelen... maar hij liet niets toe. Pas na zes weken kon ik hem voorzichtig aanraken en dan alleen langs het lijfje. Niet op zijn kop, niet bij zijn nek. Arm ding... wat heb jij in je verleden meegemaakt?

De informatie kwam. Hij bleek in november 2022 gevonden te zijn in het nationaal park, samen met een grote groep andere katten en kittens. Eenmaal gevangen en ter controle bij de dierenarts schatte hij hem op ongeveer negen maanden. De dierenarts maakt voor elke kat een vaccinatieboekje en zorgt voor een naam. Hij noemde de kat yonjū-go - het Japanse woord voor 45. Poes was namelijk nummer 45 van de grote groep gevonden katten die gevonden was... 

Daarna heeft hij 2 jaar in het asiel gezeten,waarbij hij zich timide opstelde. Ja, dan heb je wel een rugzakje met weinig mensen-contact. 

Wij noemen hem na veel omwegen Snip. We dachten nog even aan van Gogh, of Vincent (oortje....) maar Snip is makkelijker. En zoals zo vaak, hij luistert er totaal niet naar. 

Inmiddels zijn we vier maanden verder. Zijn vachtje glimt en hij is niet meer zo mager (op de foto hierboven lijkt hij een dikkertje maar dat is gezichtsbedrog) en elke week zien we een heel klein beetje vertrouwen bij hem groeien. Hij schiet niet meer weg als we langslopen, hij durft zelfs dichter langs ons te lopen en op de vensterbank te springen om te zonnen. 

Heel voorzichtig kan ik Snip aaien, ook over zijn hoofdje. Hij kwijlt daarbij als een ouwe zeveraar - blijkbaar vindt hij dat spannend, maar ook wel heel erg lekker. En soms.... spint hij er zelfs bij! Tegenwoordig gaat ie zelfs heel voorzichtig naar buiten, maar blijft dichtbij huis.

Op schoot is nog echt veel te eng. En op de bank... dat doet deze kleine verschoppeling alleen als wij er niet zijn 😉

Het is een kwestie van een lange adem....