In de benen!

 Normaal gesproken ben ik niet zo'n prater en ga ik liever mijn eigen gang. Ik groet wel, op mijn eigen manier als ik iemand tegen kom, maar ik ben niet zo van het praten, babbelen en maar 'doorratelen'. Sommigen maken er echt een potje van en houden gewoon niet meer op, zelfs als je doorloopt gaan ze door! En soms kom je ze tegen en beginnen ze al vanuit de auto of op afstand al tegen je te kletsen, vaak op luide toon. Nee, dat is niets voor mij, ik hou daar niet zo van.

Kletsen

Is dat altijd maar willen praten (of kletsen) streek- of landgebonden? Deels wel. In koudere streken zijn we veel meer binnenshuis en zijn we opgevoed om niet zomaar spontaan onze mond open te doen. In het Zuiden is dat anders. De opvoeding is anders, meer losser en men laat meer toe. Vooral kleintjes kunnen maar weinig fout doen en worden vaak letterlijk en figuurlijk op handen gedragen. Op schoot mogen zitten op een terrasje, bij de koffie, voorin in de auto en op de arm tijdens het wandelen. Kleine oogappeltjes zijn het, die geadoreerd worden met vaak vervelend gedrag tot gevolg. Overal tussendoor willen kletsen of schreeuwen zelfs, wat weer slecht afgeleerd kan worden als ze ouder zijn.

Ik kom ze allemaal onderweg tegen, vaak een stuk kleiner dan ik ben. Ze hebben mij vaak al eerder in de gaten dan ik hen. Ik hoor ze vaak al snuiven, kijken en binnensmonds begint het al.... Met een pastelkleurig 'jasje' aan beginnen ze van afstand te ratelen. Laat ik duidelijk zijn, over het algemeen bedoelen ze het vriendelijk en is het hun manier om een conversatie te beginnen. Vaak laat ik het voor wat het is en loop ik door, ik heb het niet zo op dat kleine spul. Al kan ik het niet laten om even tegen de dichtstbijzijnde boom te plassen. Ze moeten immers wel weten dat IK er ben. Ik ben BAS en ik hoor bij de twee tweebeners die van alles ondernemen hier onder de Spaanse zon.

Niet kletsen maar lopen

's Avonds rond 22.00 uur gaan die tweebeners tegenwoordig 'sporten'....... Speciale kleren aan, een flesje water mee en hup in de auto naar beneden. En ik mag mee!  Hij van de tweebeners heeft van oranje sjorband een speciale riem gemaakt zodat hij zijn handen vrij heeft en ik daarmee de ruimte heb om naast hem te lopen.

Ze zeggen dat het hardlopen is, maar voor mij is het een sjokkerig tempo. Ze gaan over de boulevard, naar de haven en over de keien naar de tweede baai. Dan het hele riedeltje weer terug. Een kleine drie kwartier,  ze hijgen ervan aan het einde.. (pfff.... kan je het je voorstellen..?!? Watjes zijn het..). Ik moest even leren om lekker in een steady tempo ernaast te lopen en de kleintjes waarover ik schreef echt te negeren, maar het is heerlijk! Goed voor lijf en leden en je (ze) slaapt (slapen) er daarna zo heerlijk van...!

Een ferme poot,

Bas