Een onvergetelijke middag

We zijn allebei geen feestvarkens, de standaard verjaardagen-met-blokjes-kaas zijn aan ons niet echt besteed. In plaats daarvan vinden we het veel leuker om onze vriendengroep en naaste familie "zomaar" uit te nodigen om het leven te vieren en het gezellig met elkaar te hebben. 

In Nederland, toen we nog een grote moestuin hadden, hebben we weleens alle vrienden uitgenodigd om een middag de indeling van de moestuin om te gooien. Ik had bedacht om dat op een tweede Pinksterdag te doen en daarna met elkaar in de moestuin-in-wording te eten. Wie er zin in had, was welkom. En zo kon het gebeuren dat in no-time zaaibedden werden omgespit, verhoogde groentebakken werden gemaakt en fruitbomen gesnoeid, want er waren helpende handen genoeg. 

Er was thee, koffie en frisdrank en toen alles een beetje op orde was, konden alle vrienden aanschuiven aan de grote houten tafel met lange banken aan weerzijde, voor een smakelijke andijviestamppot met worst. Het was nog tot laat in de avond gezellig in de compleet vernieuwde moestuin. Wat een rijkdom is dat.

Het was daarom ook geen verrassing voor dezelfde groep dat ze een jaar daarna een uitnodiging kregen van ons om mee te gaan op een boottochtje over de Vecht. We stuurden een berichtje: "We hebben een leuke oude schuit kunnen regelen op zondagmiddag. Maar hij is veel te groot voor ons tweetjes, komen jullie ook gezellig een middagje meevaren? Laat het maar weten!"

Bijna klaar voor de afvaart. 

Ja, ik zie er een béétje overdressed uit op de steiger....

En zo kon het gebeuren dat op 3 juli vlakbij ons huisje een schuit zich langzaam vulde met vrienden en naaste familie. Het was een "diepe" houten schuit waarbij je omringd werd door hoge zijkanten. Tegen het middaguur voeren we de Vecht op, met het zonnetje aan een strakblauwe lucht. En iedereen genoot van het water, de gesprekken met elkaar en het steeds wisselende landschap. E, de heer des huizes en ik niet het minst. We hadden iedereen die aan boord kwam, een wegwerpcameraatje gegeven om deze gezellige middag vast te leggen voor henzelf. 

We legden aan vlak na de Klapbrug in Weesp, even rust voordat we weer verder zouden varen. Een vriend vroeg om stilte, hij stond op een kleine verhoging in de schuit, ietwat nerveus en voor dit moment had hij een bijzondere jas over zijn schouders. Hij wilde iets vertellen. 

Iedereen draaide zich om naar hem, verbaasd over dit serieuze moment. Maar wij wisten beter....

Vandaag, precies 14 jaar geleden stonden wij in de schuit, omringd door vrienden en familie en maakten hij door middel van een kleine speech wereldkundig dat we in het huwelijksbootje waren gestapt en dat we dit op deze middag wilden vieren met hen die ons lief zijn. De verrassing was groot.

Er kwamen glazen tevoorschijn, er werd getoast met champagne en er kwamen heerlijke hapjes tevoorschijn. Slechts twee vrienden hadden we in vertrouwen genomen om deze middag voor te bereiden. De vriend die de korte speech deed én een lieve vriendin die de heerlijkste hapjes uit haar keuken kan toveren.

Niemand hoefde een cadeautje te verzinnen of iets te kopen. Hun aanwezigheid was genoeg. Het cadeau was een onvergetelijke middag. 

In de week die daarna volgde kregen we de foto's opgestuurd die iedereen had gemaakt. Het resultaat was een middag die vanuit elke hoek was vastgelegd op een eigen manier.  

En nog elk jaar op 3 juli halen we herinneringen op.