Een rondje Fur
Het eiland Fur heeft langere dagen dan wij gewend zijn. De daglengte in de tweede week van juni is bijna 18 uur! Dat houdt in dat de nachten nog maar 6 uur duren, inclusief de schemertijd. De zonsopkomst is rond 04:30 uur en zonsondergang tegen 22.25 uur. Even wennen, zo lang licht, maar we genieten er optimaal van!
We leven veel meer buiten nu we met de Land Rover onderweg zijn. Zitten tot lekker laat buiten onder de luifel en slapen boven, in de daktent. Als de zon nog onder de horizon is, zijn de vogels al met hun eerste zanguitvoering begonnen. In de daktent is dat duidelijk te horen en ook het zonlicht is meteen merkbaar.
Dit eiland staat bekend om de gelaagde bodem die hier op verschillende plekken zichtbaar is. Over het algemeen is de aarde hier lichtgekleurd, een beetje blond. Tussen deze lichte kleuren zie je donkere, bruine en zwarte lagen als dunne en dikke strepen, lijnen. Soms dik, soms penseel-dun. De donkere strepen vertellen dat er vulkaanuitbarstingen waren – in de omgeving van het huidige Schotland en Groenland - waarvan de as neerviel op Fur. In die strepenwand zijn vaak prachtige fossielen te vinden.
Nadat we alles naar wens hebben neergezet, trekken we de wandelschoenen aan en gaan dit stuk van het eiland verkennen. Met een oppervlakte van 22 vierkante kilometer is Schiermonnikoog zelfs groter, maar te voet kan je wel even vooruit! We blijven 's avonds lang buiten zitten en de volgende dag gaan we opnieuw op pad. Een route langs de linker-noordpunt van het eiland. Het voert ons eerst door glooiend landschap waarin kleine witte huisjes staan met rieten daken.
Na het glooiende terrein komen we bij de zee. Het landweggetje waarover we lopen, loopt dood en gaat over in het bijna witte zand van het strand. Om bij het water te komen, lopen we over het strand waarop veel aangespoelde stenen, maar nog veel meer schelpen liggen. De bekende zwartblauwe mosselschelpen, mooie hoornvormige -, maar ook lila gekleurde grote schelpen. Ik hou ervan om de stenen en schelpen te bekijken. Het zijn zulke wonderlijke huisjes voor nóg wonderlijkere zeebewoners!
De lucht betrekt – regen op komst – en we voelen op het strand al de eerste spatten. Maakt niet uit, we zien teveel om daar aandacht aan te schenken. Als we de scherpe bocht omlopen naar de prachtige kliffen met opnieuw het lijnenspel van de geschiedenis, wordt het een serieuze bui. Een mooie foto van deze hoge kant van het eiland zit er niet in, helaas. We volgen de route verder het bos in en wandelen - verrassing! – over de toppen van dezelfde kliffen door. Mooie doorkijkjes tussen de bomen over het water en het smalle strand diep beneden. Soms is er een touw aan de zijkant van het smalle pad bevestigd, als hulp om de steile heuvel op te klauteren. Wat een mooi wandeling!
Reacties
Een reactie posten
Plaats je reactie