Zij van dat eiland

D e zon liet zich na twee regendagen toch weer zien. Dus stonden we op een mooie zomerdag naast de auto een ontbijtje te maken onder de luifel. Gezellig! Terwijl ik aan de achterkant van de Land Rover de nodige zaken bij elkaar zocht, hoorde ik een vreemd sissend geluid. E, de man des huizes, had het ook in de gaten en ging – gewapend met brandblusser – meteen op onderzoek uit. Het kwam onder de motorkap vandaan. Het sissende geluid nam in volume toe en voordat we het wisten, werd het alarm van de auto spontaan geactiveerd! De alarmlampen knipperden, de toeter liet van zich horen en ook een nog zwaardere sirene klonk in de vroege ochtend…. Wát een lawaai!!!!! Met een duik onder de bestuurdersstoel weet E, de heer des huizes, de accu los te koppelen waardoor het lawaai net zo snel weer verstomd als dat het begon. WAT IS DIT?? We kijken elkaar aan. E, de heer des huizes, doet de motorkap open. Ik sta op gepaste afstand want ben geen held in dit soort zaken. Daar komt geen rook of geur va

  Na een heerlijke tijd op het plekje aan de Weser zijn we inmiddels terug in het hoge Noorden van Nederland aangekomen. Hier rijden voelt ook wel weer een beetje als bekend terrein. We zoeken via internet een kampeerwinkel op om de kromme staanders van de luifel te vervangen want zo'n geplakte punt is niet echt een sterk punt. Ook schaffen we een zgn. voerton aan waarin ik de vuile was kwijt kan. Handig opgeslagen, er slingert geen wasgoed overal rond en de ton is makkelijk onder de Land Rover te plaatsen. Maar, de voerton doet ook dienst als wasmachine! Voerton als wasmachine De voerton vul ik voor 2/3 wasgoed, daarna vul ik de ton met heet water uit de kraan totdat al het wasgoed onder staat. Ik zorg ervoor dat er altijd ongeveer 15 - 20 cm onder de deksel ruimte (leeg) blijft. Ik gooi er een schepje Biotex bij, draai de deksel er goed op en zet de voerton een paar keer op zijn kop en weer terug rechtop. Daarna zet ik koffie en ga ik lekker zitten. Ik plaats de ton tussen onze s

Regelmatig maak ik gebruik van verschillende apps om een plekje te zoeken. Caramaps is er zo eentje, maar ook Park4night  en Campercontact  raadpleeg ik geregeld. Qua prijzen zijn ze niet allemaal even up-to-date maar het is ideaal om een plekje in een streek te vinden en dan door te kunnen klikken naar de website. Daar staan dan vaak wel de actuele prijzen. Op basis van deze drie apps kiezen we een plek uit. We rijden gemiddeld 250 - 300 kilometer binnendoor. Dat is echt voor ons een maximum, maar smaken verschillen natuurlijk. Met de nodige pauzes komen we dan rond een uur of vier aan op de plek waar we willen zijn. Het voordeel is dat je de overnachtingsplek nog goed bij daglicht kan bekijken. Valt het tegen of blijkt er geen plek te zijn, dan kan je altijd nog uitwijken naar een andere locatie. Vandaag kwamen we bij het schippersdorpje Gieselwerder aan. Gieselwerder ligt aan de Weser en bestond als klein gehucht al in 1093. Oud dus, met veel bewaarde oude huizen. Het lag toen nog

We hebben slechts twee dagen aan het water op camping Muehlenteich gestaan waar we na de oversteek over de Elbe waren neergestreken. Het uitzicht was geweldig aan het meertje en er waren nog niet veel campinggasten. Maar het constante geluid van de A-61 waar we nog geen 2 kilometer vanaf bleken te staan, overheerste zowel overdag als 's nachts. Het was een continue gesuis. en. Wat heerlijk om dan zonder probleem zomaar alles in te kunnen pakken en ergens anders te gaan kijken! We gaan gewoon op zoek naar een ander plekje. Terwijl we rijden, maaien we met één arm regelmatig even naar het plekje achter de bijrijdersstoel. Bas heeft daar zijn eigen vaste plaatsje en als we rijden, ligt hij aan één stuk door te snurken. Het is zo'n lieverd en hij is zó zoet, dan moet 'ie af en toe een aai krijgen! Ik heb van een vierkant stuk matras een soort kader gemaakt: een rechthoek uit het binnenste gesneden waardoor alleen de randen blijven staan. Daar een oud stuk dekbed onder vastgezet

Het was dus niet zo'n heel rustige nacht. Grappig dat als ik de vogels hoor en het eerste ochtendlicht er is, ik heerlijk in slaap val... Al met al komen we niet eens erg moe ons bed uit. Het is wel fris en met een fleece trui aan maken we ontbijt. E, de heer des huizes, zet de route van vandaag uit en om even na negenen rijden we de parkeerplaats in de buurt van Hohenlockstedt af. Eén keer rechts en dan meteen links.. en voor we het weten zitten we op een soort karrenspoor tussen bomenrijen. Wat mooi, hier houden we wel van! Tussen de bomenrijen door, zien we glooiende landerijen met graan. Opeens schiet er een paar meter voor de Land Rover een ree over het pad heen en als we zijn pad kruisen, zien we aan de linkerkant een tweede ree staan. Wat een mooi begin van de dag! Over de Elbe We rijden richting de rivier de Elbe. Een rivier die ontspring in het Reuzengebergte in Tsjechië en ruim 1160 kilometer lang is. 'Boven' Hamburg heeft de Elbe geen bruggen, je kan alleen op so

A lleen "rijden en overnachten" is niets voor ons. Als we ergens staan, staan we er liever wat dagen achter elkaar om de omgeving te leren kennen. De camperplekken die gratis zijn en vaak door de gemeenten beschikbaar worden gesteld, worden goed gebruikt, er staan bijna altijd meerdere campers of busjes. Het geeft een soort saamhorigheid als je de nacht in gaat. Terwijl je elkaar alleen maar even hebt gegroet als je aankomt. Na ons bezoek aan het eiland Fur zijn we via kleine weggetjes, weer naar het pontje gereden. Nog even gestsopt om een Fur-paspoort als souvenir te kopen en een paar Toms Skildpadde, een lekkere lokale chocoladelekkernij. Daarna zijn we het Limfjord terug naar het vasteland van Denemarken overgestoken. De grijze hemel en donkere wolken beloofden niet veel goeds. We rijden naar het zuiden in de hoop op wat zon. De Deense Kronen Na Herning wordt het minder grauw en zien we heel af en toe een glimpje zon.... We rijden nog maar even door, de buitentemperatuur

  Een vaste plek voor alles is fijn als je in en rond een kleine ruimte leeft.    Vooral in het begin waren we veel tijd kwijt met zoeken, nog een keer zoeken en vragen waar het nou lag of was gebleven. Maar zo langzaam aan krijgt alles een plek. Vooral cruciale zaken zoals de telefoon en autosleutels hebben een vaste plek nodig. We letten erop dat we ze steeds terugleggen. Mocht het nodig zijn om meteen weg te moeten rijden, mocht het nodig zijn om direct te moeten bellen.... je kent het wel. Naast die vaste plekken kregen we routine in de zaken inpakken, uitpakken en opruimen voor de nacht. Het laatste rondje met Bas, daarna een check of alles wind- en regenbestendig staat en dan naar de daktent. Zo ook vanavond. Maar, we zijn nog maar net in de daktent als E, de heer des huizes, naar zijn hoofd grijpt en een onduidelijk geluid maakt. Ik schiet omhoog en kijk hem aan: "Wat is er, ben je niet lekker?" De schrik slaat om mijn hart, er is toch niets mis met hem? Dan hoor ik he

  Het eiland Fur heeft langere dagen dan wij gewend zijn. De daglengte in de tweede week van juni is bijna 18 uur! Dat houdt in dat de nachten nog maar 6 uur duren, inclusief de schemertijd. De zonsopkomst is rond 04:30 uur en zonsondergang tegen 22.25 uur. Even wennen, zo lang licht, maar we genieten er optimaal van! We leven veel meer buiten nu we met de Land Rover onderweg zijn. Zitten tot lekker laat buiten onder de luifel en slapen boven, in de daktent. Als de zon nog onder de horizon is, zijn de vogels al met hun eerste zanguitvoering begonnen. In de daktent is dat duidelijk te horen en ook het zonlicht is meteen merkbaar. Dit eiland staat bekend om de gelaagde bodem die hier op verschillende plekken zichtbaar is. Over het algemeen is de aarde hier lichtgekleurd, een beetje blond. Tussen deze lichte kleuren zie je donkere, bruine en zwarte lagen als dunne en dikke strepen, lijnen. Soms dik, soms penseel-dun. De donkere strepen vertellen dat er vulkaanuitbarstingen waren – in de o

  Na een kleine week van rust, zon en luieren gaan we weer op pad. We hebben het kleine eiland Fur, in het meer noordelijke deel van Denemarken uitgekozen om te bezoeken. Het eiland raakt langzaam maar zeker onbewoond qua vaste bewoners, omdat er geen werk meer is. De eilandbewoners – die eerst van landbouw en visserij leefden - trekken naar het vasteland, op zoek naar werk en betere omstandigheden. In 2010 heeft Denemarken zelfs een actie opgezet om Nederlanders naar Fur te lokken. Nederlanders staan in Denemarken bekend als een ijverig en vindingrijk volk. Wellicht zou het inspiratie brengen en wat leven in de brouwerij. Het hele project kwam maar slecht van de grond. De stroom Nederlanders die men voor ogen had (men gokte op ca. 100 nieuwe inwoners) bleef steken tot onder de tien…. Zelfs een mooie aanbieding om gedurende een half jaar voor € 250 per maand een huis te huren, was niet aantrekkelijk genoeg. Ook de huizenprijzen, die echt heel aantrekkelijk zijn omdat je er vaak een fli

  We rijden door Ribe. Ribe is een van de oudste steden van Denemarken, met een rijke geschiedenis en een prachtig bewaard centrum. Mooi gekleurde huizen, de bestrating met keien en een kerk in het midden. Daarna gaat de route via een smalle strook land, met aan de ene kant de Noordzee en aan de andere kant het Ringkobingfjord. Bij de vuurtoren van Lyngvig eten we een broodje. De zon is er weer helemaal bij vandaag! En met de (digitale) kaarten voor ons, zoeken we een plekje een beetje landinwaarts. Het wordt een kleine camping net buiten Ringkøbing. Daar aangekomen slaan we ons bivak op. Het voelt als een lekker plekje! Uiteindelijk blijven we er een kleine week staan. De camping is ruim opgezet en heeft een natuurlijke uitstraling. Geen grote velden maar een soort ‘laantjes’ met heel veel groen, struiken en bomen zodat elk plekje een beetje privacy heeft. Ook het sanitair is ruim opgezet. De camping ligt ongeveer 3 kilometer buiten Ringkøbing. Een afstand die makkelijk te lopen is al

 Na een nachtje in Veendam, bij de Borgerswoldhoeve en een nachtje in Bremervörde zijn we doorgereden naar de grens van Denemarken. Het was zondag, dus rustiger op de weg en konden we dus lekker doortuffen. Een deel van dit stukje van onze route naar Denemarken, hebben we over de snelweg gereden. Daar leken we wel slakken met onze 80 kilometer per uur! De auto’s reden ons op de derde baan met een noodgang voorbij. Aan het eind van de zondagmiddag hebben we de Land Rover aan de westkust van Denemarken, bij het wad neergezet. We hebben zicht op het Duitse wadden 'eiland' Sylt en het Deense wadden 'eiland' Rømø. Beide eilanden hebben door middel van een dijk een verbinding met het vasteland, dus eigenlijk zijn het geen eilanden meer. Het was een “P” plek (waar je dus mag parkeren) maar waar ook het ook gedoogd wordt om te overnachten. Op plaatsen waar het écht niet mag, staan duidelijke verbodsborden. De boete die je hier voor wildkamperen moet betalen, liegen er niet om.

  En dan zijn we in Nederland. Meteen vallen meteen met de neus in de boter: bij de grens al file. Kan ook niet anders: Het is vrijdag. Het valt ons op dat het vooral ‘druk’ is op de wegen. Een krioelende massa van auto’s die alle kanten op schieten en maar weinig geduld lijken te hebben. Wij kachelen rustig door met een gangetje van 80 en door ons Spaanse kenteken lijkt men wat toleranter. Was het altijd al zo of lijkt het nu meer dan ooit dat Nederland alleen nog maar uit snelwegen en bebouwing bestaat? Veel te laat naar ons’ zin komen we aan op de plaats van bestemming. Een warm welkom, een lach en een traan en veel bij te praten. Het zal de aanstaande week vrijwel dagelijks herhaald worden. De week die voor ons ligt staat namelijk vol met bezoek aan familie en vrienden. We hebben het geprobeerd zo goed mogelijk in te plannen want iedereen heeft een drukke agenda. Tussen alles door hebben we ook wat ruimte gepland om zelf een beetje op adem te komen. De ‘thuisbasis’ is in de Flevopo