Wakker met de vogeltjes

Natuurlijk hebben we al eens in de daktent geslapen, maar nu, op een heel kleine camping midden in de natuur, voelt het echt zoals het moet zijn. We slapen heerlijk in met het gefluit van avond- en schemervogels en worden ook weer wakker met een orkest aan vogelgeluiden. Hoe langer je stil ligt te luisteren, hoe meer je hoort. We zijn het er over eens, dat dit het mooiste geluid is om mee in te slapen én mee wakker te worden. We pakken de boel weer in en gaan weer op pad!

Als we onderweg zijn, merken we dat het land vlakker wordt. We rijden nog steeds over B-wegen met een gangetje van gemiddeld 80 km per uur en dat bevalt ons prima. Op een snelweg kunnen we harder, maar dan moeten we ernstig onze stem verheffen om elkaar te kunnen verstaan. Het blijft immers een Land Rover, die nogal lawaaiig wordt bij hogere snelheid. Met 80 km/uur snort hij heel tevreden, dus beter.

Bas weet zijn weg inmiddels ook. Zodra alles weer in de Land Rover wordt gezet, gaat hij op een afstandje liggen kijken. Hij houdt alles superscherp in de gaten. Zodra E, de heer des huizes, zich half omdraait naar hem, staat hij al in de startblokken, wachtend op de woorden dat hij mag springen. En dan zit hij prinsheerlijk op zijn eigen plekje. Zodra de motor gestart is en we daadwerkelijk rijden, draait hij zich een paar keer om en valt met een diepe zucht in slaap. Zo lang als wij rijden, horen of zien we hem niet.

Pas als de auto aanzienlijk minder vaart maakt, gaan zijn ogen weer open en gaat 'íe staan. Zijn neus tegen het vliegengaas gedrukt, op zoek naar allerlei nieuwe luchtjes. Eenmaal gestopt blijft hij rustig op zijn plek. Hij weet dat 'íe moet wachten totdat wij een seintje geven. Al staan alle deuren van de Land Rover open, hij zal niet uit eigen beweging uit de auto springen. Voor dit gedrag hebben we niet veel hoeven doen. Een Border Collie snapt zó snel wat de bedoeling is... soms nog sneller dan de baas zelf.

Vanavond staan we op een buitenterrein bij een gemeentecamping in Frankrijk. Camping municipal Les Pâtis. We betalen een klein bedrag en mogen dan op de camping gebruik maken van de toiletten. Er staat op dit buitenterrein een grote stacaravan in de hoek, verder maakt niemand gebruik van dit veldje. We zetten de daktent in de late avondzon op. Dan komen de bewoners van de grote caravan aan: drie bouwvakkers die in de buurt rieten daken vervangen. Ze komen hier niet vandaan, spreken vrijwel geen Frans en wij maar een klein beetje. Ondanks de taalbarrière maken we een kort praatje (stoere auto, zeg!) en gaan weer ons gang. Een paar minuten later komt één van de mannen iets brengen wat ze zelf ook gaan eten, het is gewikkeld in aluminiumfolie. Een soort pannenkoek met vulling. Hoe aardig is dat?!

Na het eten maken we plannen voor morgen. We gaan richting Aras. Daarmee komen we al aardig in het noorden van Frankrijk.