Verse groenten en fruit

En dan zit je dus met een natte stoelzitting, die we gisteren vergeten hadden op een droog plekje te zetten. Het is wennen, zoeken naar spullen en het dagelijkse leven is in een kleine ruimte gepropt. Al hadden we in Nederland een klein huisje, dit is echt leven op de vierkante meter.

We proberen een routine te maken en lopen onafhankelijk van elkaar om de auto en checken of alles vast zit en - belangrijk - eraf gehaald is. We hanteren de uitspraak 'Op-Onder-Aan': ligt er nog iets op, is alles onder de auto weg en wat hangt er nog aan wat naar binnen moet. Zo heeft ieder zijn 'ding' om een laatste check uit te voeren. Zéker omdat we het doel Nederland hebben, rijden we elke dag. Ik schrijf de kilometerstand op (en voor 'de statistieken' de tijd en temperatuur) en krabbel onderweg bevindingen in een klein boekje, soms bijna onleesbaar door de beweging van de Land Rover op de weg.

Ook vandaag zijn we weer gestart met een rondje om de auto. We hebben heerlijk geslapen en de zitting van de bijrijdersstoel is 'nog behoorlijk nat. E, de heer des huizes, heeft met twee vuilniszakken en twee handdoeken een oplossing gemaakt. Een handdoek om de zitting - als ik ga zitten druk ik het regenwater in de handdoek - daar overheen de plastic zakken en daarna weer een dikke handdoek. Ik zit prinsheerlijk!

We verbazen ons over de 'waaghalzen' op de fiets. We komen ze op alle wegen tegen. Nee.. nog net niet op de autovia (snelweg) maar wel in het richeltje van een 80 kilometer weg. Helm op, de tassen verdeeld over voor- en achtervork. Vaak een gebogen rug, krachtig trappend tegen een helling op. Ze steken dapper een hand uit als ze moeten invoegen. De bandjes zijn maar dun. Vergeleken met de grote vrachtauto's die in volle vaart langs hen razen, lijken ze de de hulpeloze vliegen die te pletter dreigen te slaan op onze voorruit. Ik geef het je te doen.

We volgen kleine weggetjes richting de grens tussen Spanje en Frankrijk over de NA 2330. Het is een aanrader. Om ons heen alleen maar groen in alle tinten en de kleine rivier de Erro duikt dan weer links, en dan weer rechts naast ons op. De Land Rover snort tevreden en wij weten niet waar we kijken moeten. Wat een rust, wat een kleuren en wat indrukwekkend. Een landschap zoals een treinbaan van vroeger, met kleurige huisjes. Ook dit gedeelte is een 'kersje' op onze vakantie-taart.

Op borden zien we dat Frankrijk nog 25 kilometer is. De weg die we oprijden is onderdeel van een pelgrimsroute en we komen wandelaars, fietsers en motoren tegen die allemaal vanuit de 'Franse' kant komen. Ze gaan een flinke klim tegemoet: we komen van een ruime 1000 meter hoogte. Ergens op dit stuk zullen we een kleine grensovergang passeren.... denken we.

Maar niets van dat al. Opeens staan we in St. Jean Pied de Port. Een pittoresk stadje, vol toeristen en met Franse naamborden. Het is één van de startpunten om de pelgrimsroute naar Spanje, de berg op, te starten. Het stadje is bruisend, toeristisch en heeft een kleine lokale markt.

Met een doos vol met aardbeien, tomaatjes, spinazie, champignons en twee heerlijke kazen stappen we later de Land Rover weer in. Dat wordt smullen! Op de hoek koop ik het laatste stokbrood. We rijden richting Orthez en vooral de voorstad daarvan is schattig.

Via park4night, vinden we een plekje in Sault de Navailles, vlak achter een kerkje. Er zijn daar drie parkeerplaatsen aangewezen. Het plaatsje zelf is klein, erg schoon en rustig, de huizen hebben dikke muren en kleine, hoge raampjes met luiken. Veel luiken hebben een typisch lichtblauwe kleur. Op deze camperplaats mag je wel overnachten maar geen 'kamp' maken: geen tentjes, windschermen of luifels plaatsen. We hebben naast het rozenperkje wel even onze twee klapstoeltjes neergezet. Een beetje een mal gezicht, twee van die verdwaalde stoeltjes naast een keurig aangeharkt rozenperkje. We genieten van de inkopen van de markt en bekijken de route voor morgen.