Zij van dat eiland

Je kent ze waarschijnlijk wel, de Spaanse castagnetten. Ze horen bij de muziek, de felle en gepassioneerde flamenco-dans en het zonnige zuiden. Menigeen heeft zo'n setje (vooral in de jaren '70 en '80) meegenomen als souvenir of gekregen van familie of vrienden na een vakantie in Spanje.  De naam lijkt in de verte op het Nederlandse woord kastanje en dat is niet toevallig. De vorm van de castagnetten lijken wel een beetje op deze noot en in het Spaans noem je een kastanje een castaña . En dan is de naam snel genoeg castañuellas,  zoals ze genoemd worden. In Spanje kunnen ze overigens per streek anders genoemd worden, bijvoorbeeld in Andalusië - en in de officiële flamenco 'taal' - worden castagnetten palillos genoemd. Canarische castagnetten Op de Canarische eilanden heeft men een eigen uitvoering van de castagnetten: de Chacaras. Vooral de twee kleinste eilanden zijn daar erg traditioneel in, je zal er geen  castañuellas vinden. Chacaras zijn dikke, bolle muziekin

  We zijn alweer even thuis. Na een overtocht van 46 uur reden we in een uurtje van noord naar zuid over Tenerife, voor de laatste overtocht van een uur. Langzaam zagen we het eiland opdoemen aan de horizon en werden steeds meer details zichtbaar. Thuis was met een dag of twee de hele Land Rover uitgepakt, de wassen gedraaid en gedroogd en lag alles weer op zijn plek. Maar we moesten ook opnieuw onze draai vinden. We leefden immers zoveel weken op een paar vierkante meter en niet te vergeten, heel veel buiten. In huis is het geen gedoe met de was - de wasmachine staat onder de trap en de lijnen hangen op het dakterras. Geen verrassing hoe de doucheruimte of de toiletten zijn - de eigen ruime badkamer is opeens een balzaal! Zomerse temperaturen Ook hier is het nog zomer met temperaturen die overdag ver boven de 30 graden uitkomen en 's nachts niet onder de 25 graden zakken. Strakblauwe luchten en stralende zon, dagjesmensen op het strand. Augustus is hier de vakantiemaand en ook hie

  De laatste twee dagen in Cadiz genieten we met volle teugen van het prachtige weer en onze plek vlak aan zee. We staan op de boulevard bij Playa de la Cortadura, met de achterkant van de Land Rover naar het strand. Als we wakker worden, zien we de zee en het verlaten gele strand. Na het ontbijt gaan we het water in, lezen we wat in de schaduw van een overkapping en zien we het strand vollopen met dagjesmensen. Het strand van Cadiz Spaanse strandgangers gaan vaak op pad met koeltassen vol heerlijk eten en genieten onder kleurige parasolletjes de hele dag van strand en zee. Ze kopen maar weinig bij restaurantjes, alles zit immers in de koeltassen en koelboxen. Het zijn vaak meerdere parasols met voor iedereen een stoeltje in de schaduw eronder. In het midden de koelboxen, waaroverheen vaak nog een tafeltje wordt gezet. De hele familie geniet van de zomer. Na drie uur wordt het nog wat drukker op het strand, de werkende ouders komen met kinderen naar het strand of schuiven aan bij de op

Het is ver over middernacht als we aankomen en het is nog steeds heet: 42 graden. De wegen zijn in Spanje niet zo goed verlicht als in Nederland en we zijn moe, zó moe. Het nog even zoeken naar de ingang van de camperplaats. We zien wel campers achter een muurtje staan en vinden uiteindelijk de smalle ingang, verstopt tussen een rijtje bomen. Het is vol maar we frommelen uiteindelijk de Land Rover tussen twee andere campers in. Achter ons is een hoog gebouw, de muur straalt nog de warmte van de dag af. Het sanitair is vies en heeft heel lang geen schoonmaak gehad. Een douche is nergens te vinden. Maar het zal ons een worst zijn. We zijn compleet murw. We gaan een rondje lopen in het centrum van Zafra om onze benen te strekken en het bloed te laten stromen. Er zijn nog veel tentjes open maar zin in eten hebben we niet. Terug bij de Land Rover herinner ik me dat er in de koeler nog een halve watermeloen ligt. We werken hem, midden in de nacht en zittend voor de Land Rover met smaak weg.

Gisteravond hebben we de boel weer ingepakt, vanmorgen zijn we al vroeg op pad gegaan voor een lunch met vrienden die in Madrid wonen. We willen Madrid niet in. Te groot, te druk, te chaotisch en op dit moment veel te warm: boven de 40 graden. Toch wilden we elkaar zien en spreken. Een geschikte locatie vinden was lastig maar werd uiteindelijk origineel opgelost: zij gaven de regio aan, wij zochten en vonden een picknickplaats en hebben de locatie via Google maps aan hen doorgegeven. E, de heer des huizes, heeft de Land Rover vlak naast de picknicktafel gezet en de luifel uitgeklapt. Zo kunnen we toch op het midden van de dag lekker buiten eten en proosten op het weerzien! Het is intens en eigenlijk veel te kort om zóveel te bespreken. Maar, we moeten door.... Vanaf onze lunchplek (zo'n 80 km boven Madrid) willen we naar La Estrella. Een eenvoudig gehuchtje met iets meer dan 300 inwoners maar in een prachtige omgeving. De overnachtingsplek zou een mooi uitzicht over een dal geven.

De temperaturen zijn overdag hoog (33 - 34 graden) maar 's nachts koelt het lekker af waardoor een deel van de ochtend nog betrekkelijk koel is. Ágreda ligt nog op ongeveer 1000 meter hoogte en dat scheelt echt wel een paar graden in temperatuur met het lager gelegen land, zéker als het gaat om de nachttemperatuur. Al is de camperplaats veel voller dan ons eerste bezoek, het voelt niet als 'druk'. We doen ons eigen ding, rommelen wat rond de Land Rover en genieten van het nietsdoen. Als we het te warm krijgen koelen we af onder de douche. Inmiddels weten we dat een stuk zuidelijker een warmtegebied ligt met temperaturen van 40 graden of hoger. We moeten daar over een paar dagen wel doorheen maar hopen - tegen beter weten in - dat de temperatuur dan iets gezakt is. Ágreda is een oude stad en om daar wat van te zien, moeten we vroeg op pad. Sterker nog, we moeten de wekker er zelfs voor zetten! En als we ergens een hekel aan hebben.... Om half acht zijn we fris en fruitig, in

We rijden na de Pyreneeën door naar Ágreda, waar we op de heenreis een nacht met regen gestaan hebben. Het lijkt heel lang geleden dat we hier het terrein op reden. Toen stonden er maar twee andere campers, nu is het een stuk voller. Ook de bomen zitten vol in het groen en met een zonnetje erbij ziet het er allemaal een stuk gezelliger uit! Op vrijwel dezelfde plek als toen, zetten we de Land Rover neer. Nu niet met de neus naar het zandpad, maar 'overdwars' waardoor we met de luifel naar het gras staan. Het zandpad is zo'n 2 kilometer lang. Wij staan aan het eind (of begin....) ervan en het is een geliefd pad voor de lokale bevolking om op te wandelen na de siësta. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen want elke dag dat je er overheen sloft, schuifelt of kwiek wandelt (afhankelijk van je leeftijd en conditie) kom je weer andere mensen tegen. Bijna iedereen heeft wel tijd voor een praatje, en Spanjaarden doen dat graag en uitgebreid. De huishoudelijke zaken op orde Al snel

We blijven twee dagen in Pirrefitte Nestalas. De plek waar we staan ligt tegen een berg aan waar een 9 kilometer lang pad naar boven loopt. Het is een oud pad waar je te voet uiteindelijk de grens van Frankrijk naar Spanje kunt oversteken. Met Bas lopen we meerdere keren een stuk omhoog, het zicht op het dal en de hoge pieken van de Pyreneeën zijn op elk moment van de dag weer anders. Deze camperplaats is een gewilde plaats - zodra er iemand weg gaat, is binnen een uur de plek alweer bezet. We maken een wandeling het kleine dorpje. Midden in het dorpje loopt een klein stroompje maar de extra aangebrachte hoge betonnen wanden doen vermoeden dat het hier in het voorjaar met smeltwater weleens heel anders kan zijn. Opruimen! Aan het eind van de tweede dag ruimen we zoveel mogelijk op. De luifel alvast naar binnen, alle andere spullen alvast op de 'reisplek'. en spullen klaar leggen die we voor een reisdag nodig hebben. Morgen gaan we de Pyreneeën in en hopen in Spanje aan te komen

Na drie heerlijke dagen reizen we v andaag naar de Pyreneeën. Alles is weer ingepakt en we zeggen iedereen gedag. Afscheid nemen doet altijd zeer. En zo voelde het na alle gezelligheid met de familie. Dagen met zon, rosé en muziek. De kleine camping kwam zó uit een Franse film: Voor de receptie, die in de avond dienst deed als bar, stonden ronde tafeltjes en stoeltjes. Vlak ernaast stonden banken met houten tafels, aangevuld met een klein podium met simpel afdakje. Er hingen snoeren met gekleurde lichtjes die 's avonds aan waren. Bedenk daarbij live-muziek en het is helemaal compleet! Zittend aan de oever van een meertje waar we elke keer afkoelden, praatten we bij. De barbecue deed goed dienst en er werd geproefd van zelfgemaakte paella. We sliepen in de daktent en 's nachts hoorden we het geschuifel en geblaf van dassen die hier in het wild leven. Met nog een allerlaatste zwaai en bescheiden getoeter rijden we weg. We kijken voor ons uit, ieder met eigen gedachten... het is e

  Af en toe is het lastig om goed internet te ontvangen, we rijden niet echt door dicht bevolkt gebied. Sterker nog, we vermijden zoveel mogelijk de grote steden. Te druk, te vol en teveel gekrioel. Bij tankstations is het over het algemeen geen probleem. Ik heb een ritme gevonden om een blog alvast in 'notities' of in 'Word' te maken en het beeldmateriaal alvast 'voor te sorteren': kleiner maken en op volgorde opslaan. Als we dan online kunnen, is het een kwestie van plakken en knippen. Naar huis Na Gerardmere hebben we zo zachtjesaan besloten om tickets te bestellen voor de ferry die ons vanuit Huelva naar huis zal brengen. Maar jullie zitten pas halverwege Frankrijk! Hoor ik jullie denken. Klopt. Het is ook niet zo dat we in één lijn naar de ferry willen, integendeel! Maar ooit moeten we terug en ook in het Zuiden zijn de vakanties begonnen. Als de ferry vol is, moeten we een week wachten omdat er maar één keer per week eentje vertrekt. Regeren is vooruitzie

Het is vandaag maar een ritje van zo'n 230 kilometer: bestemming Louhans. We stoppen even omdat er op een gevel wel heel mooie beschilderingen zijn te zien en in de rustige winkelstraat (zondag..) maak ik er wat foto's van. Even twijfelen we of we niet nog een stukje door zullen rijden want we zijn best wel vroeg. Maar nee, g ewoon zo meteen al settelen, een lunch maken en genieten. Hier linksaf, rechts onder het viaductje door. Verderop zou een bruggetje liggen en daar moeten we overheen. We rijden onder het viaduct door en dan... Wild-West rijden Dan houdt de weg op. Althans, de weg is opengebroken. Er staan hekken en iets verderop staan asfalteer-machines. De bestemming is maar 1200 meter verderop. Via de routeplanner geef ik een omweg in en opnieuw rijden we naar de camperplaats. Maar ook nu komen we in een wegomlegging terecht en zien we dat we min of meer op hetzelfde punt staan als daarnet. Een derde poging komt ook op hetzelfde punt uit. Het lijkt dat dit de enige manie

We vertrokken in de ochtend vanaf Lac Madine, waar we heerlijke dagen hebben gehad. We verheugen ons op een volgende plek aan het water maar de tegenstelling bij aankomst kan niet groter: Gerardmer is een drukke stad met heel veel verkeer, overal mensen en geen enkele leuke plek aan het water om de Land Rover neer te zetten voor de nacht. De plaats ligt tegen het smalle deel van het gelijknamige meer aan en heeft een autoloos centrum aan het water. Midden in de stad is wel een speciaal ingerichte camperplaats maar dat trekt ons totaal niet. Eerst maar eens Gerardmer uitrijden en kijken of we net buiten de stad een parkeerplaats vinden, het liefst dichtbij het water of met zicht op het water. O p de parkeerplaatsen die we tegenkomen, is een parkeerverbod van 22.00 uur - 07.00 uur, ingesteld om te voorkomen dat mensen toch aan het water willen overnachten, al dan niet met camper. Een sfeerloze plek Dan maar weer terug naar Gerardmere, naar de speciale camperplaats. We zijn moe, hebben

  We blijven drie dagen bij Lac de Madine en genieten van het water. Even onderdompelen om af te koelen en een stukje zwemmen. We zijn geen fan van honden op het strand, ook niet als het Bas betreft. Het is écht niet fijn als zo'n enthousiaste hond al spetterend langs je komt rennen en zich even lekker uit gaat staan schudden. Zwemmen met Bas Op zondagochtend - bewolkt - zijn we heel vroeg met Bas naar het strandje gegaan. We hadden het de vorige dagen al gezien: vroeg in de ochtend of later op de avond, als het rustig is op het strandje, is het beste moment om even met de hond te spelen in het water. Bas ging helemaal uit zijn dak. Natuurlijk eerst stokken gooien en terughalen uit het water en later - de rust een beetje in dat drukke lijf van hem - een stuk met hem zwemmen. Het blijft zo leuk! Thuis gaat hij ook vaak mee naar het strand en in zee, maar krijgt dan vrijwel altijd daarna last van zijn oren. Veel jeuk, roodheid en vieze prut. De dierenarts had ons voorgedaan hoe wat d