Een onverwacht v(r)achtje

Vanuit ons huis kijken we tegen een brede bergkam aan (ik schreef er al eerder over) van ca. 900 meter hoogte en vele kilometers breed. Het is een grote "muur" van pieken en dalen, met struiken, gras, kruiden, palmen en bomen. Het is een ruig gebied waar schapen en geiten leven. Gevaarlijke dieren zoals beren, elanden, vossen of wolven, leven hier niet. Voor de schapen en geiten is het dus - net als voor ons - een paradijs. 

Vanaf de veranda zien we regelmatig 's morgens een kleine kudde schapen de bergkam in trekken. Ze hebben een grote stal-met-uitloop die dieper in het dal ligt, waar ze 's nachts verblijven. In de ochtend opent een buurman de kraal, zijn altijd waakse hond drijft de kleine kudde een stukje de bergkam op.

In de avond, als de zon bijna achter de bergen verdwijnt, komt de hele schapenfamilie weer naar beneden gesukkeld. Soms zichtbaar, dan weer even achter een rots of een stel bomen. Maar elke keer zien we kleine witte stipjes die zich langzaam naar beneden bewegen. Het gaat in een rustig tempo, want er is onderweg altijd nog wel een hapje, plukje of blaadje te knabbelen. We kunnen het - net thuis en met thee op de veranda - met een verrekijker precies allemaal zien. 

Als het te langzaam gaat, of er dwalen er een paar af, stuurt de buurman zijn hond er op af om even orde op zaken te stellen: naar huis komen is naar huis komen en niet lopen treuzelen! Al blaffend, maar op afstand, brengt hij de schaapjes richting de stal. Als ze allemaal binnen zijn, loopt de buurman met emmers voer heen- en weer: daar komen de schaapjes toch wel graag voor naar beneden. De hond kijkt vanaf het dak van de stal(!) toe. 

Vorig jaar in het najaar sprak ik de buurman-van-de-schapen op het jaarlijkse dorpsfeest. Hij is midden vijftig, klein van stuk en heeft een verweerd gezicht met vriendelijke ogen onder een vaal petje. Hij is altijd buiten. Zijn schapen, de terrassen met groenten en fruit, de grote roedel honden die hij voor de jacht heeft en het onderhoud van alles wat daarbij hoort: zijn leven speelt zich af onder de zon. Op mijn vraag of hij zelf zijn schapen scheert, moest hij even grinniken en zetje zijn flesje bier op de rand van een muurtje. Ja, het zijn zijn schapen, dus hij scheert ze. Waarom? Hij moest er bijna hardop van lachen toen ik hem vroeg of hij misschien voor mij een keer een vachtje had... Maar toen ik vertelde dat ik een spinnenwiel had, veranderde zijn blik. Hij hief zijn biertje op en zei dat hij eraan zou denken als het zover was.

Twee weken geleden stond er opeens een zak bij het hek....

En kijk eens! Een hele zak vol verse schapenwol! En wat ruikt dat lekker.. 

Meteen alles op het terras, uitgezocht en de vuile stukken (kont, buik, onderpoten) weggedaan. Dat was best veel, maar zuinigheid is met het sorteren van een ruwe schapenvacht een verkeerde basis. 

Er ligt nu een mooi pakket ruwe wol te wachten op een nieuw leven. Nu maar eens bedenken of ik het eerst ga wassen, kaarden en dán spinnen, of dat ik vanuit de ongewassen vacht ga spinnen.....