Zij van dat eiland

 Kerst begon voor ons een dag of tien vóór de 25e. Bij de post stond een pakket uit Nederland en dat vinden we zó leuk. Het is net een beetje Sinterklaas: een doos met ons adres erop en met tape goed dichtgeplakt. Ooohhh......wat zou er in zitten? Dan kan ik haast niet wachten. De doos nam ik mee naar de winkel en daar gingen we er eens goed voor zitten. In het pakket zat alles verpakt in Sinterklaaspapier en lag er bovenop een lief gedicht van dierbare vrienden. Thuisgekomen hebben we alles op tafel gelegd. Stuk voor stuk uitpakken, maar eerst voelen of we het konden raden. Bij veel lukte dat: suikermuizen, pepernoten, speculaasjes, banketstaaf (oh wauw...). Maar bij één ding kwamen we er niet uit. Het voelde zwaar en het was een beetje zacht als je er in drukte. Nou, dán maar open maken: gevulde speculaas! Ik ben meteen koffie gaan maken. Want koffie met een stukje gevulde speculaas, daar ga je toch van watertanden?

 In en om ons huis hebben we heel wat gekko´s. Ze komen ´s avonds achter de schilderijen en kasten vandaan en eten vliegjes en muggen en scharrelen rond de buitenlamp op zoek naar lekkere hapjes. Ze hebben van die grappige plakvoetjes waardoor ze over het plafond kunnen rennen en soms horen we ze tegen elkaar roepen achter de balken van het plafond.  Men zegt dat een gekko in huis geluk brengt. Deze drommel had minder geluk. Het is nog een kleintje van zo´n 4 cm groot. Op onderzoek op het aanrecht is hij vannacht in de wasbak gevallen waar nog water in stond. Ze kunnen wel "een soort van" zwemmen maar uit de gootsteen komen met natte pootjes is dan nog best lastig! Gelukkig lag de afwasborstel nog in het water en daar heeft hij zich de hele nacht aan vastgeklampt. Hij was flink in paniek toen ik met een glas hem probeerde in veiligheid te brengen, maar het is gelukt!

 We wonen op het platteland. Daar zijn we inmiddels wel achter. Schapen in het dal, geiten die tegen de bergwand klauteren en om ons heen kleine landjes waar op dit moment opnieuw gezaaid, gepoot en gewied wordt. Het landelijke leven. Overal zien we bijenkasten, roofvogels, vlinders en libellen. Groenten en fruit in overvloed - soms overrijp aan de takken - snoeiafval en composthopen trekt echter ook minder leuke dieren aan, namelijk muizen en ratten. Ons huis werd tot begin dit jaar niet continue bewoond. Ongeveer drie keer per jaar blies de oceaanwind een paar weken door de wijd openstaande deuren en ramen. De rest van het jaar zat het huisje potdicht. Als de bewoners er waren werd door het relatief korte verblijf het snoeiwerk en ander kluswerk voornamelijk "voor het oog" gedaan. De eigenaren waren al op leeftijd en je wilt ook niet elke dag aan het klussen zijn als je in je vakantiewoning bent. Heel begrijpelijk. Maar daardoor werden zaken weleens gelaten voor wat het was

 Dagelijks maken we een rondje door de tuin:  Even kijken hoe de kleine stekjes van de geraniums het doen. We hebben nu geraniums met knalrode, zachtroze, oranjeroze en fuchsiakleurige bloemen. Ze doen het allemaal goed. De twee basilicum planten staan in bloei: onopvallende bleekroze bloemetjes maar ze worden druk bezocht door de bijen. De omgewaaide en daarna tot 30 cm teruggesnoeide Lantana is al weer bijna een meter hoog en heeft weer volop oranje bloemen, ook hier vliegen bijen en dikke hommels af en aan. 's Avonds laat en 's nachts wordt deze plant bezocht door de kolibrievlinder  en andere nachtelijke vliegers. Op het land wat een stukje lager naast ons huis ligt, pronkt de olijfboom met minuscuul kleine bloemetjes. De aardbeien zijn goed aangeslagen in het mengsel van aarde en paardenmest: elke dag hebben we verse aardbeien! Van de nog kleine sinaasappelboom plukte ik de afgelopen weken elke dag twee sinaasappels, nog warm van de middagzon. Verser en lekkerder kan niet!

Lezers die mij langer kennen, weten dat ik graag brei. Als kind keek ik gebiologeerd naar mijn oma, die met vlugge handen "gaatjes-kniekousen" breide en dat bijna zónder kijken kon. En dan ook nog met zóveel naalden..... Oma breide de kniekousen vrijwel altijd met crèmekleurig garen, soms in het donkerblauw en (in mijn herinnering) altijd met hetzelfde gaatjespatroon. Aan de bovenkant vlak onder de knie zat een "muizentandje". Een mooie afwerking waarin heel handig het elastiek geregen kon worden. Maar oh... wat knelde die rand van de kniekous na de eerste keer wassen! En dan die jeuk daarvan! Het ritmische getik van de naalden, de magie van de draad die veranderde in een sok, een trui of een vest, het intrigeerde me. Ik vroeg mijn oma om het me te leren. En dat deed ze. Met van die lange, ouderwetse naalden van wel 35 cm lang, die je onder je arm moest houden, iets wat mij niet goed lukte. En dan was ik ook nog eens linkshandig. Maar oma was geduldig en ik vastbera

 Uiteindelijk werd het droog en konden E, de heer des huizes, samen met vriend D, het dak op. Er werd gezocht en gekeken en het leek erop dat een afdichtende mat niet goed was vastgemaakt aan het hout, waardoor er steeds een restje hemelwater door alles heen kon sijpelen en de druppels veroorzaakte in de kamer. Nou, de mannen staan klaar om aan de slag te gaan!   Eerst moeten de verzwarende stenen er af, die de oude dakpannen op zijn plaats houden. Dat gaat stuk voor stuk. Ladder op...en ladder af....   Daarna elke keer een rij dakpannen er af om het lek te lokaliseren en te verhelpen. Ook nu is het veel ladder op en ladder af, want meer dan een paar dakpannen in je handen gaat niet. (dreigende buien aan de hemel!!) Het bleef helaas niet droog. Nadat ze de afdichtende mat goed hadden bevestigd, begon het zachtjes te regenen. De dakpannen zouden ze morgen leggen. Het belangrijkste was, dat het lek verholpen was! Dachten we. ´s Avonds hing er op meerdere plekken een druppel aan de balk e

 Het regende uiteindelijk een dikke 24 uur. Daarna werd het even droog en kon E, de heer des huizes, met vriend en buurman even op het dak kijken wat de oorzaak was van de paar druppels lekkage binnen. Steeds hing er op één plek een druppel aan een balk. Op zoveel regen was dit lek "peanuts" maar een blik werpen kon geen kwaad, al was het maar om te weten wat er nodig was om te repareren. Het was zondagochtend. Na 24 uur regen trok de lucht heel even open, voordat de wind zou aantrekken en er opnieuw zware regenbuien verwacht werden. Haast was dus geboden.   De mannen concludeerden dat het een klein, maar niet te onderschatten lekje onder de oude dakpannen was. Voor nu even laten zitten en als alles overgetrokken is, een dag plannen op het te repareren. We genoten even van het zicht, voor zover dat er was, maar trokken alweer snel naar binnen - de regen kondigde zich weer aan.   We moesten dit nog even uitzitten en hoopten op niet al teveel wind. Wind, die door de pieken, dal

Deze zomer kreeg ik de vraag om een workshop te geven op een klein resort op een bijzondere locatie: je kan het alleen bereiken per boot. Er gaat geen weg naar toe, je kan het niet bereiken met de auto of een busje. Er is wel een smal pad wat je te voet kunt volgen maar dan ben je al gauw een uurtje of 4 onderweg, terwijl het bootje er slechts een kwartiertje over doet. Vervoer van- en naar dit resort gaat dus per boot. Vanaf het strand zien we dit bootje regelmatig de haven uitvaren. Nog maar nét de haven uit, gaat het gas er altijd flink op en horen we het imposante geluid van de motoren. Afgelopen maand was een workshop "kaarten maken met aquarel" ingepland en stapte ik tegen het middaguur het bootje op voor een kort tochtje over zee - zie filmpje!         De groep van jongens en meiden was enthousiast en had er zin in! Na een geslaagde middag (en mooie resultaten) liep ik de steiger op naar het bootje, vergezeld door een aantal van hen, inmiddels omgekleed in zwemkleding.

 We hebben een citroenboom aan het begin van ons pad staan. Hij is een beetje scheef gegroeid én gesnoeid omdat íe anders over het pad groeit. Het heeft geen effect op de bloei en de vruchten - in tegendeel - maar het ziet er op de foto een beetje vreemd scheef uit. Citroenen heten hier limónes en het ras aan onze boom blijf groenig. Als ze geel gaan kleuren, zijn ze eigenlijk al een beetje aan het uitdrogen, dus minder sap. We plukten een maand geleden de grootste limónes om de kleintjes meer (groei) ruimte te geven, wat resulteerde in een mand vol van ruim 7 kilo! Ik gaf ze aan de buurman naast onze winkel. Hij had er wel oren naar omdat hij zelf limoncello wilde maken om te serveren in zijn restaurant Hij maakt de limoncello van de schil van de limón, het resterende sap verwerkt hij in zijn ambachtelijk gemaakt citroen-ijs. Ondertussen hadden de kleine limónes die nog aan de boom zaten, alle tijd om verder te groeien. Na een week of twee plukten we opnieuw. Het was opnieuw een schaa

 En dan is het augustus. Een maand waarin hier de takken van de mangobomen zwaar doorbuigen. Als we naar huis rijden staan er links van de weg, iets dieper in het dal, heel veel mangobomen. Beschut tegen wind door de steile bergwanden aan weerszijden en volop in de zon. Ze kunnen de hele dag heerlijk stoven en groeien. Augustus is hier de maand van de mango oogst. In voorgaande jaren hadden we regelmatig mango's van de andere kant van het eiland. Als ik daar op zondag op de kunstmarkt stond, hielp E, de heer des huizes, Carlos bij het oogsten en werd hem regelmatig een tas vol toegestopt. Ze zijn zoet, kruidig, sappig en zacht. Naast mango's zijn ook de manga´s rijp. Manga's hebben ongeveer dezelfde smaak maar zijn, in tegenstelling tot de mango, kleiner en hebben een draderige structuur. Deze variatie vind ik minder lekker omdat de draden tussen je tanden blijft zitten. Zo´n gepeuter daarna... Ik maak contact met Vitoriano, de eigenaar van de landerijen. Hij maakt in deze

 Meer dan ooit zijn wij ons bewust van de natuur om ons heen. Hoe sterk deze is als de mens zich er niet in mengt. Dat de natuur ons helemaal niet nodig heeft - sterker nog, de natuur is ons liever kwijt dan rijk. Maar ja, als mens zijn we een stelletje betweters. We denken de natuur te kunnen beteugelen en naar onze hand te kunnen zetten. We hebben indrukwekkende naslagwerken, opleidingen met belangrijke namen en prachtige apparatuur om van alles in de natuur vast te leggen of te onderzoeken. Terwijl het gewoon het beste is om je er maar zo min mogelijk mee te bemoeien. Maar nee, we halen dieren uit hun natuurlijke omgeving en plaatsen ze ergens anders omdat we denken dat "ze het daar ook wel goed zullen doen". We slepen zaadjes mee van vakantie want we willen die mooie bloeiers ook in onze tuinen thuis... Maar het gaat maar al te vaak mis. Er ontbreken natuurlijke vijanden waardoor er een overschot ontstaat, met alle gevolgen van dien. In de Oostvaardersplassen (een grote

    Ondanks alle tuinadviezen om tijdens hoogzomer niet aan de tuin te werken, proberen we de redelijk woeste tuin rond ons huis toch een beetje in toom te krijgen. Er ligt een druppelsysteem om de planten te voorzien van water. Dit druppelsysteem ligt grotendeels bovengronds en is beschermd tegen de zon met oude halfronde dakpannen. Zo weet je precies waar je niet met de schep in de grond moet steken. Dat is hier overigens nog niet zo eenvoudig want de grond zit vol met kleine brokjes gesteente en lava. En steeds komen er (net als grind) weer steentjes boven. Ik schuif ze elke keer weer naar de rand van de tuin. Op veel terrassen om ons huis staan wijnranken die op dit moment vol hangen met blauwe en witte druiven. Tussen sommige rijen met ranken staan aardappels, mais en witte kolen. Het is de eerste vorm van zelfvoorzienigheid van de omwonenden. Zelf hebben we twee olijven, een flinke citroenboom en een kleine mandarijnstruik. Aan klein spul heb ik de grote bos citroengras (Sereh) d

 De wegen hier zijn eigenlijk allemaal eenvoudig. Hier geen autosnelwegen, meerbaans-wegen of viaducten maar gewoon een lint asfalt, eventueel met belijning. Ze zijn goed begaanbaar en vrijwel overal is vangrails geplaatst of staan aan de rand van de weg van die hele grote betonblokken. Op sommige wegen staat houten vangrails - maar dat is gezichtsbedrog. Achter alle rondhouten palen en horizontale delen zit de metalen vangrail verscholen. Net zo sterk maar door het hout gaat de vangrail meer op in de omgeving. Straatverlichting, in die gezellige Zuid-Europese kleur, is er alleen in de bebouwde kom en soms een stukje er buiten. Naar ons huisje rijden gaat via een behoorlijke slingerweg en is voornamelijk zonder straatverlichting. Dat maakt dat je in de avond en nacht nóg rustiger rijdt. Beter. We houden niet zo van die snelheidsduivels en druktemakers. Hier zijn dus ook geen gescheiden rijbanen voor fietsverkeer en auto´s. Er zijn tot op heden nog niet zoveel fietsers en het lijkt er o

Nog niet zo lang geleden snoeide ik een paar takken van de enorme Oleanderstruik en knipte die meteen klein boven de snoeibak. Iedereen weet dat als je in de tuin bezig bent, je altijd wel een krasje of een beschadiging aan je handen oploopt. Dus ook nu. Maar nu raakten binnen 24 uur al die wondjes ontstoken, ze leken zelfs groter te worden en ik had onophoudelijke jeuk. Om gek van te worden! En langzaam werden mijn handen dikker van het vocht. Wat blijkt: alle delen van de Oleander zijn giftig... Toch maar even met die dikke handen naar een arts want het voelt niet fijn. Na een prikje en zalf was het leed al snel geleden. Maar vanaf dat moment gaan de handschoenen altijd aan bij het werk in de tuin! Ook als het 30 graden of meer is....   Ik kijk met andere ogen naar deze schoonheid  maar loop met respect iets ruimer om de grote struik heen.  

 Met bijna het hele jaar fijne temperaturen speelt ons leven zich veel buiten af. Er staat om die reden een stevige bank op de veranda. Tientallen jaren geleden door een vorige eigenaar gemaakt met dikke houten planken. De bank stond in de keuken maar vanaf het begin wisten we dat hij zou verhuizen naar de veranda. Het was een hele klus om het ding door de smalle deurtjes naar buiten te krijgen want naast het formaat was ook het gewicht wel "een dingetje". Het is hetzelfde dikke hout wat we terugvonden in één van de oudste bedden en wat E, de heer des huizes, gebruikte om een trapje te maken tussen de woonkeuken en het lager gelegen zitgedeelte. Hout van kwaliteit wat een leven mee gaat.   Op de foto lijkt de bank klein maar hij is ruim 2 meter breed. Ook in de avond zitten we er heerlijk! De bank buiten heeft heerlijke kussens en vanaf die plek kijken we zó de natuur in. Een stukje tuin, de vallei en daarna een bergkam. Een zicht wat nooit verveelt en waar we steeds nieuwe d

Een kilo komkommer kost op dit moment € 0,65. Koop je ze in Nederland per stuk, hier gaan ze per kilo. De komkommers zien er hier wél wat anders uit: een beetje dikker en meer gedrongen.  De Canarische Pepino De Canarische komkommer heeft - in tegenstelling tot zijn Hollandse broertje - stevig vruchtvlees met een ´bite´ en een licht bittere smaak. Het is een prima vruchtgroente om zo te eten! Een paar plakjes op een boterham met kaas of als frisse toevoeging in een zomerse salade. Een boterham heel dun besmeren met Sambal en dan een hele berg dunne plakjes (de kaasschaaf!) erop, is ook een heel erg lekker. Vooral Sambal Brandal, deze sambal heeft een mildere en zoetere smaak. Of gewoon zomaar plakjes op de borrelplank, en natuurlijk de Griekse tzatziki. Maar dan houdt het ook een beetje op..... Om jaarrond van deze groene jongens te genieten maak ik - met deze kiloprijzen - komkommers in zoetzuur, een beproeft recept van haar . De verhouding zoet-zuur is perfect en na een week of zes

 Nu het zomer is en de temperaturen stijgen, worden de klusjes in de tuin verschoven naar de vroege ochtend of de avond. Echt ingrijpende zaken schuiven we nu door naar de wintermaanden, als de dagen koeler zijn en het af en toe zal regen. Ik inspecteer de wijnrank die met lange uitlopers nogal slungelig wordt en zichzelf daarmee beschadigd. Hij staat tegen de muur, bij het trapje wat naar ons lager gelegen stukje tuin voert. De lange slierten worden al snel een soort grijparmen: aan het eind van elke sliert groeit een dun krullerig takje waarmee in de wind naar houvast wordt gezocht. Heeft ´ie eenmaal iets vast, draait hij zich binnen een paar dagen met dat krullerige takje muurvast. Soms lijkt het erop dat de druif zelfs knoopjes kan leggen met dat dunne krullerige takje. Een slimmigheidje van de natuur, want zo kan een druif veilig en windvast verder groeien.  We knipten weken geleden het gras op het kleine lapje land naast ons huis, zodat we er makkelijker kunnen zitten. Een heer

 Als we op reis gaan, zorg ik altijd dat ik iets op de breipennen heb staan. Ik vertelde al eens over mijn liefde voor wol en garen, maar ook over sokken breien en "Zen" zijn . Dus had ik tijdens onze laatste reis naar Nederland mijn kleine breipennetjes weer bij me en had ik (door wat vertraging) al een groot gedeelte van de eerste sok af. Ik zie de Hollandse wateren in al zijn blauwtinten, witte flarden van de wolken en het frisse lentegroen in deze sokken. En jij?

 Een vakantie in Nederland betekent voor ons eigenlijk een "werkvakantie": veel mensen zien en spreken. Zéker nu het door de pandemie een paar jaar geleden is. Het is heerlijk, gezellig en zó fijn om iedereen weer te zien maar van vakantie zoals velen dat kennen (luieren, een boekje, wandelen of een museum of stadje bezoeken...) is geen sprake: we hebben een agenda vol met afspraken. Gelukkig hebben we deze keer wel een aantal momenten geblockt in onze agenda, waarop geen visite gepland staat. Ondanks dat voelt het soms alsof we "op tournee" en doorreis zijn en zien we alleen ´s avonds de hotelkamer om te overnachten. En dat is jammer, omdat we op die manier niets zien van Nederland. In ieder geval hebben we mooi uitzicht vanuit de diverse hotelkamers waar we verblijven! Dit uitzicht doet bijna Frans aan... .. of uitzicht op een ouderwetse "Brink".. We hadden dus iets meer ademruimte in de agenda. Maar halverwege ons verblijf voelt het toch alsof we ee

 Naar de haven, de overtocht naar het grote buureiland, de bustocht naar het vliegveld....alles ging heel voorspoedig. Het is ook wel heel lekker om alleen met een rugzak te reizen! Met vertraging - wat weer een beetje ingehaald werd door wind in de rug - kwamen we midden in de nacht aan in een koud Nederland. Het hotel was dicht in de buurt, dus lekker snel onderuit na een relaxte reisdag. Voorpret We hadden een heel lijstje in ons hoofd gemaakt wat we wilden eten en dat was best al een heel lijstje geworden. Nee, we missen niets op het eiland maar een lekker broodje filet americain of ossenworst kent men niet en alleen al eraan denken, deed ons watertanden. Dus húp, op pad om die broodjes te scoren! Dan konden we dat alvast afstrepen... Al was het eitje niet echt de bedoeling, het smaakte heerlijk! We hadden drie dagen een huisje op een park in het Amsterdamse bos geboekt, waar we ´s middags terecht konden. Een vriendelijke vrouw begroette ons bij de receptie en vertelde waar on