Drukte op de weg

 De wegen hier zijn eigenlijk allemaal eenvoudig. Hier geen autosnelwegen, meerbaans-wegen of viaducten maar gewoon een lint asfalt, eventueel met belijning. Ze zijn goed begaanbaar en vrijwel overal is vangrails geplaatst of staan aan de rand van de weg van die hele grote betonblokken. Op sommige wegen staat houten vangrails - maar dat is gezichtsbedrog. Achter alle rondhouten palen en horizontale delen zit de metalen vangrail verscholen. Net zo sterk maar door het hout gaat de vangrail meer op in de omgeving. Straatverlichting, in die gezellige Zuid-Europese kleur, is er alleen in de bebouwde kom en soms een stukje er buiten. Naar ons huisje rijden gaat via een behoorlijke slingerweg en is voornamelijk zonder straatverlichting. Dat maakt dat je in de avond en nacht nóg rustiger rijdt. Beter. We houden niet zo van die snelheidsduivels en druktemakers.

Hier zijn dus ook geen gescheiden rijbanen voor fietsverkeer en auto´s. Er zijn tot op heden nog niet zoveel fietsers en het lijkt er op dat zowel fietser als verstokte (lokale) automobilist nog zoekende zijn naar hun plaats op de weg. Regel is dat je de fietser met een zijruimte van minimaal 1,5 meter moet inhalen. Dat is vooral op de smallere en slingerende buitenwegen best lastig. 

Soms rijdt de fietser vrijwel midden op de weg, ook als de weg breder is en blijft de automobilist gedwee achter de fietser rijden. We hebben weleens een bus ronkend in een slakkengangetje achter een ijverig doortrappende fietser zien rijden. En de sliert achter de autobus werd steeds langer en langer. Maar niemand die irritant gaat toeteren of capriolen uithaalt om in te halen. Je tuft er gewoon in alle rust achteraan. Het beweegt, dus je komt vanzelf waar je wezen moet, alleen wat langzamer.

Zo ook toen wij naar huis reden. Er was opeens een drukte op de weg. We bleven er maar netjes achter.