Rust in de tent

 Elk jaar zo eind oktober, begint het hier te gonzen. De eerste "breedgeschouderden" worden gespot. Ze lopen nog wat onwennig door de straten in korte broeken en vaak steken de witte benen in sokloze sportschoenen of badslippers. Wij weten inmiddels hoe laat het is en zien in de dagen die volgen steeds meer van deze "breedgeschouderden".

Ze strijken neer op terrasjes en bestellen voor een weeshuis. Écht. Broodjes Americano (sla, tomaten, uien kaas, ham en een gebakken ei) en hamburgers worden per twee per persoon besteld en weggewerkt alsof het niets is. Doe er ook nog maar een portie papas (friet) bij. 

's Avonds zien we ze opnieuw op de terrasjes moeiteloos grote borden pasta naar binnen werken. Als je erop let, lijkt het alsof ze de hele dag kauwend doorbrengen. Ze lachen, herkennen andere "breedgeschouderden" en vormen heel langzaam een eigen communie. De communie die vooral geen enkel probleem heeft om heel veel calorieën naar binnen te werken en totaal niet zit met "een pondje meer".

In diezelfde tijd worden worden er in de haven vlaggen gehesen van verschillende landen. We zien onder andere de vlaggen van het Verenigd Koninkrijk, Nederland, Denemarken, Finland, Ierland, de Verenigde Arabische Emiraten, Zwitserland, Zuid Afrika, Spanje, de Kaaimaneilanden, Amerika en Australië. Ook komen langzaamaan de speciale roeiboten binnen vanuit diezelfde landen, die een speciale afgeschermde plek krijgen in de buurt van de haven - we hebben vanuit ons huis er goed zicht op. De "breedgeschouderden" zijn daar dagelijks te vinden en druk met het prepareren van hun roeiboten. Wij kijken met verbijstering hoeveel eten en drinken er in alle hoeken en gaten wordt gestopt. Men maakt zich op voor een titanenstrijd.

La Gomera is jaarlijks in december het vertrekpunt van de Talisker Whisky Atlantic Challenge, waarbij men roeit voor een gekozen goed doel. Het is een prestatietocht om roeiend de oversteek van La Gomera, over de Atlantische Oceaan naar het eilandje Antigua te maken. Ja, je leest het goed, roeiend. Iedereen die hier vandaan vertrekt en dáár aankomt, is automatisch al een HELD. En in mijn ogen ook een winnaar.

Met een traject van ruim 4700 km trotseren deze titanen zeeziekte, kou, golven van meer dan zeven meter en stromingen om aan de overkant te komen. Met onderweg een dagelijks verbruik van ca. 8000 calorieën en een verlies van gemiddeld 12 kilo aan gewicht, snap ik wel waarom ze tevoren nog zoveel mogelijk naar binnen werken ;-)

We hebben de afgelopen dagen roeiers gesproken die de uren aftellen om vooral te kunnen gáán. We hebben ex-roeiers gesproken die de race al eens hebben geroeid en hier zijn om de nieuwe roeiers aan te moedigen. En we hebben teams ontmoet die er dit jaar bij zijn als voorbereiding op hun eigen start in 2022, bijvoorbeeld Two-Inna-Row. Allemaal zijn ze gedreven, enthousiast en supergemotiveerd om dit bizarre avontuur in elke vezel te voelen. Om een ongekende prestatie te leveren, grenzen te verleggen of jezelf opnieuw te vinden.

Waren het vroeger vooral breedgeschouderde mannen, we zien de laatste jaren ook steeds meer vrouwen die deze strijd aangaan. Het is een traject van minimaal 18 maanden zowel geestelijke als lichamelijke voorbereidingen en training. Sommigen gaan solo de strijd aan, anderen hebben een team gevormd waarbij er een roulerend systeem ontstaan van roeien, rusten en eten. Je kan de teams live volgen via de YB Race Tracker, die op de website van de organisator te vinden is. Iets wat heel leuk is om te doen vanaf de bank.

Vandaag was het vertrek. Elke roeiboot start afzonderlijk met een startschot, in gejuich bijgevallen door supporters, achterblijvers, familie en vrienden. Morgen - en misschien vanavond al - worden de vlaggen weer binnengehaald en vertrekken de achterblijvers naar huis. Dan keert de rust weer terug op het eiland.