Zij van dat eiland

 Elk jaar zo eind oktober, begint het hier te gonzen. De eerste "breedgeschouderden" worden gespot. Ze lopen nog wat onwennig door de straten in korte broeken en vaak steken de witte benen in sokloze sportschoenen of badslippers. Wij weten inmiddels hoe laat het is en zien in de dagen die volgen steeds meer van deze "breedgeschouderden". Ze strijken neer op terrasjes en bestellen voor een weeshuis. Écht. Broodjes Americano (sla, tomaten, uien kaas, ham en een gebakken ei) en hamburgers worden per twee per persoon besteld en weggewerkt alsof het niets is. Doe er ook nog maar een portie papas (friet) bij.  's Avonds zien we ze opnieuw op de terrasjes moeiteloos grote borden pasta naar binnen werken. Als je erop let, lijkt het alsof ze de hele dag kauwend doorbrengen. Ze lachen, herkennen andere "breedgeschouderden" en vormen heel langzaam een eigen communie. De communie die vooral geen enkel probleem heeft om heel veel calorieën naar binnen te werken

 Ik schreef het in mijn vorige blog hoe fijn het is om af en toe (op een vrije zondagmiddag..) iets uit de voorraadkast op te duikelen en lekker te genieten: thee met een stroopwafeltje, een boterham met boter en hagelslag, of een andijviestamppot met echte rookworst.  Onlangs kwam mijn oudste schoolvriendin hier op bezoek en nam een schat aan lekkers mee, onder andere échte rookworst. Want ook al komt hier aan zee de temperatuur vrijwel nooit onder de 18 graden, ik maak bijna elke winter een echte pan erwtensoep, mét worst!  De geur of smaak van een gerecht brengt je dan op zulke momenten terug in de tijd. Iedereen heeft herinneringen aan eten van thuis. Altijd macaroni of tomatensoep op zaterdag, frietjes of pannenkoeken als je jarig was... vul maar in! En wat dacht je van muziek? Zoek iets op waar je vroeger idolaat van was en luister er naar. Voor je het weet ben je járen terug in de tijd en als je weer bij zinnen komt, zijn er úren verstreken. Nee, ik hang niet heel zwaar naar

 Als je uit Nederland weg gaat weet je het nog niet... maar zodra "het nieuwe" er vanaf is, kan je zomaar dingen gaan missen. Een kaasschaaf bijvoorbeeld, is in het Spaanse land vrij onbekend. Soms vind je wel een dunschiller, bijvoorbeeld bij de "Chino" ( de Chinees ) waar bijna álles te koop is.  Het zijn vaak grote winkels, wat niet altijd aan de buitenkant zichtbaar is. Maar eenmaal binnen kijk je je ogen uit. Van gereedschap tot kinderknuffels, van tafelzeil tot fotolijstjes en van kitscherige armbandjes tot telefoonhoesjes en een groot assortiment plastic bakjes, al dan niet met dekseltje. Chino´s vind je overal in Spanje, dus ook bij ons op het eiland en wel drie op loopafstand van elkaar. Ik vermoed dat het een familiebedrijf is. Vooral in het begin was ik er veel te vinden om afsluitbare bakjes te kopen. Grote bakken om pasta en rijst in op te bergen en heel veel kleine bakjes van heel veel verschillende afmetingen om de zoetigheid veilig in te bewaren en

 Nogal wat jaren geleden toen we op El Hierro waren , had ik een stel sokken op de pennen staan. Sokken breien op reis vind ik leuk omdat ik op die manier altijd een soort herinnering aan mijn voeten heb. Zo heb ik nog Kerst-sokken uit Muiden (2010) in de la en crèmekleurige sokken (onhandig, want ze worden veel te snel vuil ;-) ) gemaakt in Andalusië. De El Hierro-sokken-in-de-maak zaten in mijn handbagage en gingen zonder probleem het vliegtuig in. De breipennetjes waren van bamboe en niet zoals vroeger van metaal, waarschijnlijk ging het daarom probleemloos? Een paar uur alleen maar zitten (in het vliegtuig) is niets voor mij, met een beetje breien gaat de tijd lekker snel en het blijkt (echt, ik wist het al véél langer) ;-)  dat breien meditatief is  - in ieder geval voor mij. Dus tijdens het reizen was ( en ben ) ik met een breiwerkje helemaal Zen! Het resultaat mocht er zijn: een zwarte ondergrond met een verlopend garen in blauw/groen/lila.  Helaas hadden deze sokken geen lang

 We strijken neer in Tamaduste. Het mooie van internet is, dat je al heel veel kunt bekijken en lezen over je reisbestemming(en). Tamaduste was één van die plekjes die ik graag in het echt wilde zien. Het dorpje zelf stelt niet zoveel voor en ligt aan een kleine baai. Kijk zelf even..... Ja.... ook wij stonden met open mond te kijken! Tropisch plekje, toch? Heerlijk beschut zwemmen, poedelen en luieren. Hier houden we het wel even uit. En zo geschiedde. De laatste dagen van ons verblijf zetten we de Land Rover in een zijstraatje - de plek om in te slapen en voor de rest genieten we van de rust en het water. We lezen wat, kijken wat voor ons uit en slenteren om beurt naar het lokale supermarktje (wel 30 meter verderop... ufff) voor een broodje of richting de pizzeria waar je voor 6 euro een rijkgevulde pizza kunt bestellen, die we natuurlijk aan de waterkant opeten. We ontdekken een café waar we voor € 1,00 meeneem-koffie kunt bestellen. 's Avonds lopen we er nog eens naar toe

 Zo´n bord (4x4 only..) is gewoon niet te weerstaan als je in een Land Rover rijdt.... Dus hóp met de geit, linksaf het zandpad op! Het lijkt nog een heel redelijk pad, tot halverwege. Dan wordt het duidelijk dat een gewone auto op dit pad echt in de problemen komt! Er zaten diepe kuilen in die niet parallel aan elkaar liepen, waardoor de Land Rover mét inhoud goed door elkaar schudde. Het pad leidt - zoals je kunt lezen op de foto, naar de nulmeridiaan. Deze meridiaan op El Hierro is door de Grieks-Romeinse geleerde (astroloog) Ptolemaeus als nulmeridiaan geïntroduceerd. Zij bevindt zich op 17° 39' 46" westerlengte (WL) ten opzichte van de huidige Greenwich nulmeridiaan.  Rond1850 werd de ligging van de nulmeridiaan door de Engelsen door middel van nauwkeurige metingen naar het oosten verlegd. Greenwich lag en ligt als nulpunt der meridianen. Vele landen namen deze standaard over en de toen zo belangrijke zeevaart stemde zijn navigatie en cartografie af op deze nieuwe l

 Al vroeg staan we in de startblokken. Een banaan (bananen van de Canarische Eilanden zijn het lekkerste van de héle wereld) achter de kiezen en de wandelschoenen aan! We willen een pad volgen over de ruwe lavakusten voor Frontera.  De zon komt pas rond 10.00 uur over de bergkam. Om niet in de volle zon en warmte te lopen, gaan we dus bijtijds op pad. In 2011, toen we ook op El Hierro waren, was dit pad er nog niet. We hebben toen wel in de nadagen van een flinke storm, spectaculaire foto´s gemaakt van de woeste oceaan die tegen de rotsen slaat... Het pad Sendero Las Puntas - La Maceta is een vrij makkelijk pad om te lopen en misschien wel daardoor erg mooi. Je ontdekt kleine plantjes op de meest onmogelijke plekken, er zijn onverwacht doorkijkjes, waant je op een andere planeet met zoveel ruw gesteente om je heen en hoort vrijwel de gehele wandeling de zee op de kust beuken. Het pad heeft weinig hoogteverschil maar je moet wel opletten waar je je voeten zet in verband met de onge

 Tijdens het ontbijt besluiten we om naar La Peña te rijden en onderweg boodschappen in te slaan. Mirador de la Peña ligt op een bergkam met een hoogte van bijna 1000 meter. Het uitkijkpunt, buitenterras en het restaurant binnen met glazen wand, hebben zicht op Frontera, het vlakke deel van El Hierro.¡ Impressionante! zoals ze het in goed Spaans zeggen... De boodschappen. We kunnen even vooruit... De entree. En oh, wat zou ik graag zo´n grillige stronk (rechts) willen vinden voor in de tuin..... Van hieruit kan je een groot deel van de westkust van El Hierro zien. Nog geen half uur later was het zicht volledig ontnomen door laaghangende bewolking op deze hoogte. Je moet dus een klein beetje geluk hebben!  Hier een kopje koffie drinken is echt heel bijzonder!

 Als we de volgende ochtend wakker worden zijn we toch een beetje gebroken. De weg waaraan we stonden was tot een uur of twee behoorlijk druk. Veel verkeer, taxi's met lallende vakantievierders en rond 00.00 uur veel restaurants die gingen sluiten en de rommel naar een verzamelplek brachten, niet ver van onze parkeerplek vandaan. Combineer dat met de temperatuur die 's nachts rond 28 graden blijft hangen, Bas die heel veel rommelt in zijn mand en de geluiden die we ontwend zijn. Het is als inslingeren op een boot, we moeten wennen aan alles.  Rond half zeven is het nog donker maar E, de heer des huizes, maakt even een klein rondje met Bas en ontdekt ca. 150 meter verder, nét van de drukke weg af, een parkeerplaats op een pleintje vlak achter het strand. De verhuizing is eenvoudig. Hij start de Land Rover en rijdt terwijl ik nog in het bed lig, naar de andere plek. Aldaar ronken we nog dik twee uur door, daarna is het tijd voor een ontbijtje en het boarden voor de volgende fer

 Het kriebelt weer. Ik heb de digitale pen weer opgepakt en schrijf weer blogs! Na een lange stilte, met een indrukwekkende pandemie, en (midden in die pandemie!) het openen en beginnen van een winkeltje, is er weer zin om te schrijven. Maar het kiebelt nog meer.... We gaan weer op pad!! Een paar weken geleden speelden we met het idee om naar El Hierro te gaan. Zowel La Gomera, El Hierro en La Palma hebben al een aantal weken code groen als het om Covid-19 gaat. Die eilanden zijn inmiddels voor bijna 80% gevaccineerd en de besmettingen zijn op één hand te tellen. De Spaanse overheid vindt dat voldoende veilig om deze eilanden onderling weer te verbinden met meer dan alleen het noodzakelijke verkeer. De kleurcodes (groen, oranje, rood en bruin) zijn ruim een jaar geleden in het leven geroepen op de Canarische eilanden en worden wekelijks aangepast, afhankelijk van besmettingen. In het kort: bij code groen zijn er geen beperkingen en bij code rood mag je vrijwel niets. Alle tussenlig