Hij is er af!

 De meloen, weet je nog dat ik erover schreef? De laatste dagen controleer ik de meloen wat vaker. Het lijkt alsof hij uitgegroeid is en alleen nog zachtjes ligt te sudderen in de zon. Ergens had ik gelezen dat de meloen - als ie rijp is - min of meer vanzelf van de plant 'knapt'. Vanmorgen was het zover. Opeens stond ik met een meloentje in mijn hand die van de plant af was.

Een meloen om trots op te zijn!

Hij voelde licht en ook een beetje 'hol', zoals een meloen moet voelen. Dat is al een gewonnen punt, geen slappe uit-elkaar-vallende bal in mijn handen! Hij ruikt ook zoetig en het schilletje voelde net zoals een meloen uit de winkel. Hij ligt een ochtend op het aanrecht.... Maar dan komt onherroepelijk het moment dat ik hem ga aansnijden. Ik durf niet te lang te wachten, bang dat 'ie dan melig is, of al te zacht. Het grote gekartelde mes ligt klaar, daarmee kan ik zonder teveel kracht snijden.

Het spannende moment van doorsnijden en zien dat het hart prachtig gevuld is met pitjes. Een mooi groene kleur en naar mijn idee is 'ie precies op tijd losgelaten! Zaadjes eruit en één helft in partjes. De smaak is heerlijk zoet, de meloen is nog een beetje warm van de zon. Gekoeld zal 'ie vast nog veel beter smaken.

The circle of life..

Na de 'oogst' wilde ik de stengels en staken eruit trekken en weggooien. Maar...niets van dat alles, er hangt verscholen nog een nakomertje aan! Stuiter-groot, hij moet nog even zijn best doen.

De zaadjes van de opgepeuzelde helft liggen inmiddels alweer onder een dunne deken aarde. Ik heb een mooi bedje voor ze gemaakt van een doorgesneden waterfles, net zoals de vorige keer. Het zou ook dit keer weer gewoon moeten lukken, want moeder natuur doet al eeuwenlang niets anders.