Hoe het allemaal begon....

 Hoe we op dit eiland verzeild geraakt zijn? Nou....lees mee.

In 2012 verbleven we een paar weken op El Hierro, om te duiken. El Hierro is het kleinste eiland van de Canarische Archipel. Als je spreekt over reizen naar de Canarische eilanden, wordt vaak geroepen dat ´je er met een uurtje of vier á vijf bent´. Klopt, maar niet naar El Hierro.

El Hierro is niet direct ´aan te vliegen´ vanuit Europa. Je landt op Tenerife en hebt dan twee opties: óf je stapt via een busreis van een uur naar het vliegveld in het noorden, vouwt jezelf daar in een klein lokaal vliegtuigje en scheurt in een uurtje door het luchtruim naar El Hierro, óf je laat je in een half uurtje met een taxi naar het zuiden brengen en gaat met een Ferry naar El Hierro.

Die Ferry doet er bijna drie uur over. Om ´zo snel mogelijk´ op onze vakantie (duik)bestemming te zijn, hadden we besloten om de heenweg met het vliegtuigje te gaan. Maar, om zo láng mogelijk in vakantiestemming te blijven aan het einde van onze vakantie, zouden we voor de terugweg de Ferry nemen. Goed plan!

´Zo snel mogelijk´ op onze vakantiebestemming zijn, was nog wel een dingetje....

Na een voorspoedige vlucht van Amsterdam naar Tenerife Zuid, kwamen we bepakt en bezakt aan op Tenerife Noord. De bus had er flink de sokken in gehad, we waren ruim op tijd. Om 14.00 uur zouden we vliegen. Buiten was het zwaarbewolkt en er dreigde regen.... Niet iets wat je meteen bedenkt als je over de Canarische Eilanden spreekt, toch?

In de verte zagen we het kleine groen-witte vliegtuigje taxiën en we konden vrij snel aan boord. De vlucht was niet volgeboekt, dat was duidelijk.

Nee, ik kan het beter anders schrijven: Er waren slechts enkele andere reizigers (4) op deze vlucht, we reden met een vrijwel leeg vliegtuig naar het begin van de startbaan. Vlak voordat het brullend het luchtruim koos, sloeg de stewardess een kruisje. Wat?!

Het ging wel een beetje wiebelig maar toch, we waren in de lucht en schuin onder ons zag ik de zee en grote tankers voor de kust. We waren onderweg naar El Hierro!

Dacht ik.

Het vliegtuig bleef onrustig en bonkerig en had duidelijk last van het slechte weer wat boven Tenerife en richting het zuiden hing. Vliegen is niet mijn grootste hobby, een klein vliegtuigje best een beetje spannend en in combinatie met al die onrust in de lucht, zat ik niet bepaald ontspannen in het stoeltje! Na een paar minuten maakte het vliegtuig een scherpe bocht en sprak de piloot ons in het Spaans toe: we vliegen terug naar het vliegveld, het weer is té slecht om te landen op El Hierro.

Aldus geschiedde.

We hobbelden en bobbelden weer terug. Ik was blij om weer vaste grond te voelen. De vlucht werd opnieuw ingepland voor 18:00 uur. We hingen wat rond, dronken koffie en probeerden vooral opgewekt te blijven: het slechte weer zou vast wel snel overtrekken.

Het was al schemerig toen we opnieuw konden boarden. Ditmaal was het hele vliegtuig propvol en heerste er een soort lacherige sfeer. Mensen met tassen op schoot, die naar huis gingen na een week werken op Tenerife en een klein aantal toeristen - waaronder wij.

De start ging voorspoedig maar hoe dichter we El Hierro naderden, hoe onrustiger het werd. De landing werd ingezet maar ook weer afgebroken, en opnieuw ingezet. Bij elke luchtzak joelden de reizigers, alsof ze in een kermisattractie zaten. Ik vond het een beproeving en het huilen stond mij nader dan het lachen. Een oudere mevrouw naast mij verblikte en verbloosde niet van al die onrust, "dit is wel vaker zo" zei ze vriendelijk, ik begreep dat ze vaker heen en weer pendelde tussen de eilanden. "de valwinden langs de rotsen maken landen op het vliegveld soms niet makkelijk" zei ze. Het stelde me niet gerust. Helemaal niet toen de piloot meldde dat hij toestemming ging vragen om tegen de gebruikelijke richting in te landen. Wat?!

Hij kreeg geen toestemming dat klonk voor mij als muziek in de oren en onder veel gejoel (of was het protest?) draaiden we om naar Tenerife.

Een spannend verhaal kort: we keerden terug naar Tenerife. Ik had mijn buik er vol van en wilde niet (nee, echt niet!!) meer vliegen. Dan maar liever extra kosten maken en naar de haven om met een ferry naar El Hierro te gaan. En waarom moesten we nou eigenlijk zo ver weg op vakantie?

We boekten een hotel, gingen onder de wol en konden de volgende dag opnieuw vliegen (én nu wel landen) op El Hierro. Het was helder weer, de storm was verdwenen en je kon duidelijk zien dat het geen heel makkelijk vliegveld is bij stormachtig weer. 

Na heerlijke weken waarbij we het onderwaterleven en het eiland zagen, stapten we uitgerust en met heel veel nieuwe indrukken op de ferry die ons naar Tenerife zou brengen. We hadden stoelen overdwars, vóór een hoog panorama-raam aan de zijkant van de ferry. Heerlijk relaxed over een vrijwel gladde zee. 

Het werd op die laatste vakantiedag nóg mooier, toen bleek dat we ook nog een tussenstop hadden in de haven van San Sebastián op La Gomera! We wisten dat tevoren niet, maar hoe leuk is dat om nog een glimp van een ander eiland te zien?

Om aan te meren moest de ferry een draai om zijn as maken in de relatief kleine haven van San Sebastián. We kregen daardoor letterlijk en figuurlijk een panoramablik op het stadje en de omgeving en de achterliggende bergen. We waren op slag verliefd op deze lieflijke aanblik. En dat, terwijl we het alleen nog maar zágen en nog geen voet aan wal hadden gezet. Maar het zaadje was geplant....

Terug in Nederland werkten we - met het beeld van La Gomera op ons netvlies - naar een modus waardoor we jaarlijks een paar wintermaanden op La Gomera konden leven en werken. Konden proeven van het leven op een eiland. 

Het lukte en smaakte naar meer: die paar maanden groeiden jaarlijks uit tot steeds meer maanden. In 2015 besloten we definitief op dit prachtige groene eiland te gaan wonen en werden wij "zij van dat eiland"...