Een vrije maandag

 08:15 uur 

Normaal gesproken worden we om deze tijd wakker door de eerste zonnestralen die over de bergkam precies de slaapkamer in schijnen. Nu lopen we al naar de auto.. de voeten gestoken in zelfgebreide sokken en stevige bergschoenen aan. We gaan op onze vrije maandag wandelen richting de Cuevas Blancas, de witte rotsen, in het noorden.

Hemelsbreed slechts 3100 meter van ons vandaan, maar om er te komen zitten wacht ons een ritje van ruim een half uur met de auto. Eerst ons eigen dal uit en dan met een bocht naar links de GM 1 op, richting het beginpunt voor vandaag. 

De weersverwachting geeft aan dat het later op de dag én de dagen hierna, weer flink warm wordt met temperaturen van ver boven de 30 graden. Een hittegolf in de herfst....

Vroeg op pad dus voor wat extra beweging naast onze dagelijkse dosis sport en een leuk uitje waarbij we het eiland weer verder ontdekken. Want dat deden we de laatste tijd veel te weinig!

In de zomer is dat overigens niet verstandig, dat wandelen in de bergen. De temperaturen lopen dan veel te ver op en op dagen dat de temperatuur echt gaat pieken, wordt er van overheidswege een verbod uitgevaardigd om in de bergen en het nationaal park te gaan wandelen. Het risico op bosbranden en wandelaars die daardoor overvallen worden, is dan veel te groot.

09:00 uur. De auto staat geparkeerd, de veters nogmaals gestrikt en de rugtas heeft E, de heer des huizes omgehangen. Erin zit versgebakken brood, water en banaantjes voor de nodige energie onderweg.
We besluiten om via het brede pad omhoog te lopen lopen. Het is nog geplaveid met grote vlakke stenen, maar loopt al slingerend steil omhoog. Af en toe staan we stil om te kijken hoe mooi en stil het om ons heen is. 

Vanuit het noorden komen de wolken tussen de bergen door. Ze lossen langzaam op aan de zuidkant van de bergen - verwarmd door de zon. 

Na een poosje veranderd het geplaveide pad in grof zand, kiezels en keien. Al is het pad breed - hier kan nog een auto rijden - het is opletten waar je je voeten zet.
Het pad slingert zich naar boven en op sommige plekken heeft de wind vrij spel. Dikke flarden mist rollen in snelheid over de bergkam naar beneden. Je voelt het vocht in de lucht.

Als we in een bocht komen, raast de wind om ons heen, trekt aan mijn shirt en plukt aan mijn pet - 'kan ik die niet mee nemen de lucht in ....?' Mijn staart door de achterkant van de pet heen, biedt gelukkig voldoende weerstand voor zoveel wind. 

We lopen naar rechts, een smal pad op. Aan de rechterkant doemt een wand op waar naaldbomen tegenaan groeien, ze staan dicht tegen de rotsen aangeplakt. Aan de linkerkant loopt de rotswand bijna recht naar beneden staan ook naaldbomen. Door de vrijwel altijd noordenwind groeien de bomen die kant op, waar de wind naartoe blaast. Deels over het pad, deels tegen de bergwand aan staan donkere stammen, glimmend van het vocht. Op de takken zitten plukjes mos, die het vocht uit de dikke mist vangen.

Het groeit zelfs op de bewegwijzering....

Hierdoor is het aan deze van het eiland bijna altijd groen, maar niet altijd zichtbaar door de dikke laaghangende bewolking.

Niet een heel ideale foto maar het laat zien welke invloed de wind heeft op de groei van de naaldbomen. Het pad - wat steeds smaller wordt- is bezaaid met de lange naalden die de bomen het hele jaar verliezen. 

Er zijn stukken waar het pad geen bomen heeft. Waar het pad een stuk smaller is dan een meter en waar de afgrond aan de linkerkant duidelijk zichtbaar en bijna voelbaar is. De wind trekt en duwt. Ik ben geen held met grote hoogtes. Op een wat breder stuk gaan we op een richeltje tegen de bergwand zitten en zijn stil van de indrukwekkende natuur. Terwijl we een broodje eten en er druppels water uit de bomen boven ons, besluiten we dit pad niet verder te volgen. 

We keren terug naar het bredere pad en lopen een heel stuk westwaarts, hebben tijd om rond te kijken en keren terug op het punt bij het brede zandpad. 

In de verte is de zee tussen de bergen te zien. Heel af en toe trekt de bewolking wat open. We besluiten om niet via het brede pad van de heenweg terug te gaan, maar het pad te lopen wat precies op de bergkam loopt. Een geweldige beslissing!

Want hoewel het pad niet altijd even egaal is....

...we hebben wel uitzicht! 

Dit loopt een stuk comfortabeler!

Nog een heel eind te gaan...

Uiteindelijk staan we moe, maar voldaan om 12:15 uur weer bij de auto. De temperatuur is inmiddels gestegen naar 29 graden - wat een timing! 

Na een verdiende siësta is het heerlijk smullen van een typisch Canarische maaltijd van verse aardappeltjes, gehaktballetjes in gevulde saus en champignons met heel veel knoflook. Onze vrije dag kan niet meer stuk!