Het verveelt nooit

Vrijwel elke ochtend loop ik vanuit de slaapkamer even naar buiten. Routinematig kijk ik op de thermometer die op één van de staanders van de veranda hangt - vaak weet ik niet eens meer welke temperatuur het is als ik weer naar binnen ga, het is een gewoonte geworden. Daarna doe ik drie stappen naar voren en kijk uit over het dal richting de zee. Het is nog stil, de dag moet nog beginnen. 

In de verte, tussen de glooiingen van de bergen zie ik de contouren van het buureiland. Daarachter komt de zon op in roze, oranje en violet. Bij helder weer kunnen we onderin, waar de bergen elkaar raken, een piepklein driehoekje blauw zien van de zee. En in de avond, als in mijn rug de zon verdwijnt achter de bergen, begint het schouwspel van kleine lichtjes die aan gaan aan de overkant van het water.

Het verveelt nooit.....

In de vroege ochtend. Als de zon aan de rechterkant van het dal opkomt, gaan we richting winter. Na de kortste dag schuift de opkomende zon weer richting links.

Aan de linkerkant aan de horizon zie je de bergen van het buureiland, 

achter een strakke (grijze) band van laaghangende bewolking. 

Midden op de dag in de zomer. Het landschap is droog en dor. 

Ook nu zie je het buureiland liggen aan de horizon. Het lijkt verder weg dan het in werkelijkheid is, maar dat komt omdat er sluierbewolking tussen de twee eilanden hangt, alsof het de horizon is. 

Als je goed kijkt, zie je wat lager door die sluierbewolking heen, de huisjes op het buureiland als witte stipjes....

Daar vlák onder is soms het driehoekje van de oceaan te zien.