We zijn op pad!

 Het was vroeg, heel vroeg toen de wekker ging. Wij zijn niet zo van de wekkers maar vandaag was het echt nodig, om de eerste ferry, om 07:00 uur niet te missen. Nadat we de Land Rover hadden ingepakt zaten we aan het eind van de dag echt helemaal klaar om te vertrekken!

De wekker ging dus vroeg. Kleren lagen klaar, ontbijten doen we op de Ferry. Met Bas een rondje en dan in de Land Rover. Ik loop alvast het straatje uit om de laatste vuilniszak weg te gooien. We zijn prima op tijd, over een half uur vertrekt de eerste ferry naar het buureiland. Dat is een uur. Daarna hebben we een dikke twee uur om naar het noorden te rijden, dat is zo'n 70 kilometer. Moet te doen zijn. Maar, waar blijft de Land Rover nou? Ik hoor de motor niet en zie geen koplampen. Een paar passen teruglopen en ik zie de auto nog steeds op zijn plek staan. Wat gaan we nu beleven?

Ik wacht nog heel even en hoor dan toch de motor aan slaan en zie de auto aankomen. Het blijkt dat de startonderbreker kuren vertoond. Dat is best wel even stress!
Beneden bij de haven laten we de auto maar even draaien. Nu uitzetten is vragen om problemen. We laten de paspoorten en tickets zien en rijden de boot op. Zo. Hij staat. Op een ferry zijn altijd wel weer handige handen. Als ie straks weer niet wil starten, is er vast wel iemand die kan helpen.

Na een klein uur zijn we op het grotere buureiland en kunnen we terug naar de auto. Nu maar duimen......

De Land Rover wilde na enig gesputter toch starten en om 08.00 uur reden we richting het noorden. Op naar de volgende haven, naar het volgende schip, wat ons naar het vasteland van Spanje zal brengen. Een overtocht van bijna 36 uur. Misschien is het handig om het batterijtje van de startonderbreker te vervangen? We stoppen bij een benzinestation en E, de heer des huizes, gaat naar binnen om een batterijtje te scoren. De motor blijft even aan. Het zekere voor het onzekere!

Enfin. Batterijtje verwisseld, gas op de plank en hup, de snelweg weer op naar de volgende haven. Het batterijtje proberen we wel uit als we in de haven zijn.
Wat voelt het als racen als je 100 km per uur op de snelweg rijdt! Op het eiland waar wij wonen kan je op enkele stukjes net de 70 km aantikken, meer is echt niet mogelijk! Dan is een rechte, vlakke snelweg waarop je 100 kunt gaan opeens een racebaan!

De Land Rover snort en met een klein uurtje staan we op het volgende haventerrein. We worden naar een rijbaan gedirigeerd waar nog meer grotere auto's staan: Campers, aanhangers, bestelbusjes. Alles wordt qua formaat en gewicht ingedeeld om straks zo efficiënt mogelijk in de ferry te verdwijnen. Onlangs is er een autorace geweest op een van de eilanden en in deze ferry gaat veel van het materieel weer mee terug naar het vasteland. We zien de snelle auto's en reclamewagens verdwijnen in het laadruim van de ferry. Het is net LEGO. Schuiven, passen en meten om alles zo efficiënt mogelijk in te laden. En dan mogen wij er ook in. Dek 2, een stukje schuin omhoog en dan met de kont naar achteren wegzetten. Gelukt. We staan.

Ook straks, over 48 uur, zullen er wel helpende handen zijn als de startonderbreker weigert. Op het vasteland gaat E, de heer des huizes, er wel rustig naar kijken. We trekken de spullen eruit voor de lange overtocht en Bas gaat aan de riem. Hij gaat in een speciaal gedeelte met afsluitbare hokken op het bovendek. Zijn eigen kleed mee en met knijpers hangen we een handdoek voor zijn deurtje, zodat het lekker rustig voor hem is. Ik ga met alle tassen een fijn plekje uitzoeken. We hebben geen hut deze overtocht maar er zijn voldoende banken, tafeltjes en zitjes om de tijd door te komen. Jezelf erop instellen en hier en daar een hazenslaapje... we denken dat dat moet lukken. Ik ga zitten en besef: We zijn op pad! Een nieuw avontuur is begonnen!