Een rondje lopen

Wandelen. Het eiland staat er bekend om, wij doen het te weinig. Ooit, toen we nog met toeristische ogen keken, deden we dat vaker. Nu we hier wonen, de dagelijkse zaken in en rond het huis, een mooi klusproject á la de Land Rover en de kunstmarkt, schiet wandelen er vaak bij in. Natuurlijk zijn er de dagelijkse rondjes met Bas naar de vuurtoren. Maar een route wandelen op een ander deel van het eiland is echter heel andere koek!

Wandelen met een boekje

Het stond al langer op het wensenlijstje, een handzaam boekje waarin serieuze wandelingen staan. Graag met wat achtergrondinformatie, de lengte en wat over de natuur. Bij de lokale toeristenwinkel (jeetje, wat doen we daar....) hadden ze een prachtige gids liggen in verschillende talen. We kochten hem in het Spaans - we maken het ons niet al te gemakkelijk, toch?

Er staan een stuk of dertig routes in om te wandelen die variëren van eenvoudig naar vergevorderd. Er volgde een avondje zoeken en lezen, vooral E, de heer des huizes, had er plezier in. Vandaag was het zover, we gingen voor 'route 8'. Het is een ronde route, dus we zouden weer uitkomen op hetzelfde punt.

Het wandelen blijkt een work-out

Wat je niet moet vergeten, is dat een eenvoudige wandeling hier al enige uithoudingsvermogen vraagt. Er zijn hier maar weinig paden met een echt vlakke ondergrond en asfalt wordt alleen gebruikt voor de doorgaande weg. Wandelen doe je hier op zandpaden, rotsachtige ondergrond of via geitenpaadjes. Een echte work-out dus. De wandelingen staan ingedeeld van 'eenvoudig' naar 'vergevorderd' maar de Spaanse criteria daarin is ons nog niet bekend. Goed schoeisel, verschillende laagjes kleding en voldoende water zijn belangrijk, helemaal in de bergen. We zouden niet de eersten zijn die met behulp van een helikopter van de bergwand moeten worden geplukt. We hebben voldoende bij ons. Om acht uur rijden we weg, om negen uur zijn we in Imada, een klein gehucht tussen verschillende bergkammen ingeklemd.

De route omgedraaid

We hadden de route tevoren bekeken en deels 'omgedraaid' eerst het stijgende gedeelte, daarna een vlak stuk en als laatste het dalende deel van de route. Qua warmte, zon en energie leek ons dat handig. Nadat de auto bij het enige cafetaria in Imada was gezet, begon de route met een vrij schuine geasfalteerde helling. Daarna ging het al snel over in een rotsachtig pad.

Door het vroege tijdstip, piepte de zon nog maar net om de bergkam heen. En al begonnen we met goede moed, we hadden al snel door dat we regelmatig even moesten stoppen. Even op adem komen en water drinken. Reken maar uit: de eerste strek van de route loopt over een lengte van 1,2 kilometer, maar met een flink hoogteverschil van 490 meter. Dat betekent een flink stijgingspercentage!

Onderweg zagen we veel geiten, ze hadden ons eerder in de gaten dan wij. We hoorden wel de bellen die ze om hun nek hadden, maar moesten erg zoeken naar de kleine stipjes tegen de wand. Crème schapen en een prachtig gevlekte geit. Het zijn hier de 'echte' wilde dieren. Hier geen beren, wilde buffels of herten maar geiten. En niet van die ukkies op knie-hoogte van de kinderboerderij maar stevige jongens, hoog op de poten!

Na anderhalf uur waren we op 1369 meter aangekomen. Vrijwel op de top van het eiland (die top is overigens ook gewoon per auto te bereiken hoor!) en met een bijzonder mooi uitzicht naar alle kanten.

Daarna volgde het vlakke stuk, wat ook zo beschreven werd in het boekje (wat we overigens de hele route niet meer ingekeken hebben...). Een glooiing, zoals een duinpan met veel wijnranken en een prachtig oud huisje. Het relatief vlakke landschap was een heerlijke afwisseling om weer een beetje bij te komen van de klim!

Het vlakke gedeelte met veel naaldbomen, is in 2012 in vlammen opgegaan. Hoe sterk en veerkrachtig de natuur is, zagen we met eigen ogen. Alweer frisgroen tot op 2-3 meter hoogte! Daarna volgde de afdaling.

De laatste foto voordat we aan de afdaling begonnen, staat hieronder. Er zijn verder geen foto's van want we hadden handen en voeten nodig om veilig naar beneden te komen. Soms slechts 50 centimeter breed met een flinke diepte aan één kant. Dan weer een gapend gat voor ons waardoor we dachten dat het pad dood liep. Maar Bas was de verkenner. Waar geen pad meer te zien was, wist hij waar we wel en niet konden lopen. Hij was absoluut in zijn element! Een afdaling met 500 meter hoogteverschil over een krappe kilometer. Wat een ervaring!