Een ezeltje in de bergen

Sommige zaken zijn hier best heel modern. We hebben Bizum - de Spaanse versie van Tikkie, een groot ziekenhuis voorzien van de modernste apparatuur en via een app kunnen we een afspraak maken met de huisarts of verpleegkundige. We kunnen online de resultaten van een groot aantal medische onderzoeken inzien en als er afspraken gepland zijn, krijgen we 24 uur tevoren een herinnering via SMS. 

Maar over het algemeen is het leven hier een stuk eenvoudiger. Op dit eiland geen bioscoop, geen openbaar zwembad, geen discotheek en al helemaal geen fastfoodketen. Door je oogharen heen, lijkt het nog een beetje op de jaren '50 en '60. Lief en aandoenlijk. Groenten en fruit verbouw je zelf en als je over hebt kan je het aanbieden bij de supermarkt of aan een marktkoopman. Geen grote winkelcentra, alleen twee supermarktketens die op verschillende plekken op het eiland een filiaal hebben. Op zaterdagmiddag en zondag zijn bijna alle winkels gesloten en het openbaar vervoer bestaat hier uit een bus, met een basis dienstregeling.  

Nog niet zo lang geleden hadden veel bewoners van ons gehuchtje een heus ezeltje (een burro). Een ezeltje was een grote hulp in het dagelijks leven. Ze waren heel handig voor het transport over de smalle paadjes in de bergen. Ze droegen alles: groenten, fruit, de gasfles waarmee gekookt werd, balen vers gesneden gras voor de konijnen, de manden met net gerooide aardappelen..... De ezel was een echt lastdier, men was er lief voor en zuinig op: een zieke ezel betekende immers zélf sjouwen en tillen. Elke buur-met-ezel had een stal, dichtbij huis en als er eentje begon te balken, beantwoordden de andere ezeltjes uit de buurt dat. 

Toen nog niet zo heel lang geleden het zandpad naar ons gehuchtje geasfalteerd werd, werden veel van die bergpaadjes breder gemaakt en hier en daar werden langgerekte traptreden geconstrueerd om de gang naar boven te vergemakkelijken. De ezeltjes raakten langzaam maar zeker overbodig en gingen met pensioen. Er kwam ook het besef dat een lastdier niet langer van deze tijd was. De ezeltjes die jarenlang dienst hadden gedaan genoten van hun rust in een grazig groen dal niet ver hier vandaan.

Het laatste ezeltje wat nog leefde - Celestino - was van de buurman aan de overkant van het dal en stierf tijdens de zware tropische storm Delta die in 2005 veel op de Canarische Eilanden verwoestte.

De bewoners moesten nu zélf hun last naar huis dragen naar huis. Boodschappen, de gasfles, voer voor de dieren.... Behoorlijk zwaar en dus bouwden sommigen een kabelbaantje met een metalen bak eronder waarmee huisraad, boodschappen of apparatuur in no time op de plaats van bestemming is. 

Met slechts 100 traptreden omhoog ligt ons huis relatief dichtbij de weg. Wij hebben geen kabelbaantje, ook niet eentje die in de buurt van ons huis hangt, waarvan we weleens gebruik kunnen maken. Wij slepen dus de boodschappen, huisraad en de gasfles gewoon op mankracht omhoog. Geen probleem hoor, je blijft er fit bij!  

Eén van de buren aan deze kant van de berg woont nog veel hoger dan wij. Het is een hele klim, zéker als je op leeftijd raakt. Hij heeft voor het zware werk tóch een ezeltje in zijn bezit. Geen echt ezeltje, maar een zwaar brommend apparaat op rupsbandjes en met een praktische bak voorop. En geloof het of niet, dit "ezeltje" kan zelfs de trappen op...! 

  

Het moderne ezeltje van de buurman....