Zij van dat eiland

Er kwamen vandaag lieve en bezorgde mailtjes binnen, naar aanleiding van mijn blog over storm Nuria .   E, de heer des huizes, had een ronde om het huis gedaan en de tuinstoelen etc. zó gezet dat de wind er geen vat op kon krijgen. Na een rustige nacht (we hadden de storm aan het begin van nacht verwacht) trok de wind in de vroege ochtend flink aan.  Het dak kraakt af en toe van de valwinden die vanaf de achterkant over de bergkam heen komen. Maar het voelt vertrouwd en veilig in ons huisje van ruim 200 jaar oud met dikke muren. Het heeft in die jaren vast al heel wat stormen doorstaan... Al snel komt de regen bijna horizontaal door de vallei heen. De planten en bloemen buigen zwaar door van zoveel natuurgeweld, maar veren ook weer op als de wind weer even wegvalt.  Gedurende de middag nemen regen en wind af en piept af en toe ze zon door de zware bewolking heen. Ik maak de aquarel af - klaar om morgen in de lijsten - en ga samen met E, de heer des huizes, een kijkje...

Tot voor kort had ik nog nooit van het woord gehoord: Haramaki.  Het woord komt uit het Japans. De hara is het woord voor de romp en maki betekent rol, of wikkelen. Simpel vertaald betekent Haramaki het omwikkelen van het midden van het lichaam .  Het gebruik van de Haramaki gaat terug tot de Shinto-rituelen van het Japanse rijk. Vrouwen uit het dorp maakten een dergelijk kledingstuk als een soldaat uit het dorp ten strijde ging. De vrouwen maakten gezamenlijk de buikband met honderden speciale steekjes. Deze band gaf de soldaat warmte onder het pantser en diende als extra bescherming. Een Haramaki is dus een effectief kledingstuk met een lange geschiedenis.  Je ziet weleens zwangere vrouwen lopen met zo'n kleurige elastische band rond de bollende buik. Ik vind dat altijd erg leuk omdat de band vaak in vrolijke kleuren is. En nu maakt de Haramaki een opmars als een extra kledingstuk wat je op veel manieren kan combineren. Het wordt in het Nederlands weleens een nierband...

 Al een paar dagen zijn er veel berichten over de weersverwachtingen voor deze week. In nieuwsberichten op de radio, in de digitale kranten én op het journaal wordt melding gemaakt dat er een nieuwe storm onderweg is. Was de ene DANA nog maar net verdwenen, doemt de volgende alweer op. Het is deze winter behoorlijk raak met onstuimig weer. Dit keer heet de storm Nuria en zal ook de Canarische eilanden bereiken. Omdat we als een groep (kleine en iets grotere) eilanden midden de oceaan liggen, is het nooit met 100% zekerheid te zeggen hoe een storm zich gaat ontwikkelen richting de diverse eilanden. Door een "afzwaaier" naar links of rechts en de hoge bergen op 5 van de 8 eilanden. kunnen de weersomstandigheden per eiland heel verschillend uitpakken. Juist daarom is de overheid altijd heel voorzichtig en voorkomend als er een storm richting de eilanden komt. Vaak beginnen de berichten een paar dagen tevoren met een ´ prealerta´  voor het hele Canarische gebied. Gedurende de da...

Afgelopen weekend was het weer zover, de klok ging weer een uur vooruit. Lange tijd was het altijd even nadenken voor mij of de klok nou voor- of achteruit ging. Maar met het ezelsbruggetje voorjaar = vooruit werd ddat verleden tijd.  Sommige mensen hebben er last van en moeten dagen wennen aan deze verschuiving van een uur.  Wij hebben daar geen last van, we staan op - zomer of winter - als de zon op komt.  De zon piept als ze opkomt, meteen door het raam de slaapkamer in (héérlijk!) en daarmee zijn we meteen wakker. In de winter is dat wat later dan in de zomer en wij stemmen ons levensritme daarop af. Tijd om op te staan en de dag te beginnen !  Een luxe, dat opstaan als de zon opkomt? Ja. Absoluut. En zo voelen we dat ook. Nee, ik ben geen pensionado, ik werk alle dagen en heb een winkel. Maar ik heb geen baas heb die mij zegt dat ik om 08:00 uur aanwezig moet zijn en om 17:00 uur weer naar huis mag. Ik ben "eigen baas" zoals dat heet. Al werk ik tot middernacht...

Nee, geen kliekjesdag of restjes opmaken uit de voorraadkast of vriezer, dit keer zijn het andere restjes!  Met een heel leven handwerken had ik een grote voorraad in van álles op dat gebied. Dozen vol garen voor allerlei soorten technieken, knopen, bandjes, kantjes.... Noem het maar op. In Nederland had ik genoeg ruimte maar toen onze droom om te verhuizen naar het eiland serieuze vormen kreeg, wist ik dat daar iets in moest veranderen. Want de afspraak was dat alles wat we mee wilden nemen, in een flinke Fiat Doblo moest passen. En dàt was wel even een uitdaging.  Veel gaf ik weg of ging naar de kringloop, alleen de basis zaken gingen uiteindelijk mee. Dat was ruim 10 jaar geleden... Inmiddels heb ik wel weer een voorraadje, omdat ik wel eens iets uit Nederland liet opsturen of omdat ik op een buureiland een leuk winkeltje vond. Het is een kleine voorraad en dat heeft alles te maken met het feit dat we klein wonen. De stelregel "als er iets in komt moet er eerst iets uit"...

In mijn jeugd heb ik weleens bij mijn opa en oma gelogeerd. Het zal winter geweest zijn want het was wel ochtend, maar nog donker. En toch hoorde ik beneden de klanken van zachte muziek. Nieuwsgierig als ik was ging ik op kousevoetjes de trap-met-loper af. Het licht in de huiskamer was aan, ik kon het zien door het halfronde raampje met glas in lood, wat in de muur zat tussen de gang en de kamer. De deur was op een kier en toen ik om de hoek keek wist ik niet wat ik zag... Mijn kleine oma, in een lichtblauwe pyama, stond naast een eetkamerstoel die ze dichtbij de radio had neergezet. Ze stond netjes rechtop, haar altijd tot knot gedraaide vlecht hing los over haar schouder. Met één hand hield ze de rugleuning van de stoel vast en met haar andere arm maakte ze draaiende bewegingen op de maat van de muziek. Nét zo lang tot de mannenstem uit de radio zei dat ze anders moest gaan staan en andere bewegingen moest maken.  Ademloos keek ik toe hoe oma de ene na de andere oefening deed die...

Van huis uit mocht ik het niet. Make-up. Ik groeide op met mijn eigen gezicht, zonder glimmende kleurtjes of donkere streepjes om de ogen. Er werd geen lippenstift, oogschaduw of mascara getolereerd, al had mijn moeder, raar maar waar, wél een lippenstift en een compact-hervulbaar-poederdoosje in haar tas. Ik kan het poeder bijna ruiken en het donsje zowat nog voelen.  Toen ik het huis uit ging was make-up niet iets wat bij mijn dagelijkse routine hoorde maar had ik ook niet de neiging om daar (vrijheid!) nog eens uitgebreid mee te gaan experimenteren. Ik kocht ooit een mascara maar gebruikte deze vaker niet dan wel. En als ik het gebruikte, vergat ik het weer eraf te halen met zwarte ogen in de ochtend als resultaat. Of het jeukte, plakte of voelde vervelend. Na een paar maanden belandde het uitgedroogd in de prullenbak. Make-up is niet bepaald mijn ding! Mijn routine het hele jaar rond bestaat nog steeds uit een korte koude douche in de ochtend, gevolgd door een zonnecrème (Nive...

 Vanaf eind januari is het wisselvallig weer, met regelmatig een regenbui. De temperaturen hangen in de nacht rond 14/15 graden en overdag stijgt het tot een graad of 20. Voor Nederlandse begrippen best lekker voor de winter  (en een nachttemperatuur van 15 graden wordt al bijna tropisch genoemd..) maar voor onze begrippen is het gewoon koud!  Zoals je op de rode pijl kunt zien (foto) wonen wij een stukje landinwaarts in de bergen. De pijl wijst naar het dal  waarin wij wonen op zo'n 500 meter boven zeeniveau. Rondom ons zijn bergpieken van 800 - 1000 meter en het hoogste punt van het eiland (hemelsbreed niet ver achter ons) is ruim 1350 meter. De temperatuur bij ons in het dal komt in de winter écht niet boven de 20 graden uit, helemaal niet op plekken in het dal, waar de (nu nog) laagstaande zon niet kan komen. Aan de kust (slechts 12 kilometer via de weg en hemelsbreed 6 kilometer) is het vaak een paar graden warmer. Maar in alle gevallen geldt dat als de zon weg ...

  Op een klein eiland met lang niet alles binnen handbereik, leren we te leven op een meer simpele manier. Eenvoudiger misschien. Dichterbij de natuur en meer  met  de natuur, de seizoenen en de effecten die het klimaat heeft.  Hierdoor leren we veel. Dat alles wat we doen of juist  niet  doen, invloed heeft op de natuur om ons heen. Dat  minder  vaak  meer  betekent. Ik deel hieronder elke eerste vrijdag van de maand een tip. Om wat zuiniger op de natuur te zijn, of op je portemonnee... of gewoon omdat het handig is. Wie weet heb je er wat aan 😉 Nog even, en het kampeerseizoen staat weer voor de deur.... Op onze reis door Europa hebben we een zgn. voerton aangeschaft waar de vuile was in gaat. Lekker handig, zo slingerde er geen wasgoed overal rond en de ton was makkelijk ergens in een hoekje te zetten of neer te leggen. Zelfs als klein buitentafeltje was het handig. Maar, die voerton derd ook dienst als wasmachine onderweg. Hoe? De ...

Je komt ze hier overal tegen, de nispero. Het is een boom van gemiddeld een meter of zeven hoog, met lange donkergroene puntige bladeren. In het late najaar bloeit de boom met trossen vol kleine witte en crèmekleurige bloemetjes. Als de bloemen zijn uitgebloeid verschijnen er kleine vruchtjes, die, afhankelijk van de koelte in de winter, ongeveer vanaf half februari rijp zijn. Ze groeien uit tot een grootte van een pruim en hebben dan de kleur van een abrikoos. Ook het schilletje heeft wel wat weg van deze vrucht, het voelt een beetje als velours. Het zijn kleine vitamine A en C bommetjes met lekker veel vezels.  Achter ons huis staan twee van deze grote bomen. Ik hou de kleur van de vruchten goed in de gaten want áls ze eenmaal rijp zijn, gaat het met honderden tegelijk! Deze nisperos smaken fris-zuur en de textuur doet denken aan een goede Conference peer. In de kern hebben ze drie flinke pitten. Ze zijn erg kwetsbaar en hebben snel slechte plekken. Voorgaande jaren was de oogst ...

Vrijwel iedereen heeft in het weekend wel een routine. En wij dus ook (maar niet al te veel, dat wordt maar saai! 😉)  Soms hebben we een langer weekend, soms wat korter. Als er op zaterdag (in het winterseizoen) een cruiseschip in de haven ligt, blijft de winkel langer open en is ons weekend korter. Dan komt het neer op alleen de zondag een vrije dag. Loopt het hoogseizoen in mei op het einde, gaat standaard de winkel op zaterdag om 14:00 uur dicht en soms plakken we er dan een vrije maandag aan vast. Meer tijd voor luieren of iets ondernemen, maar ook voor de dingen-die-nou-eenmaal-moeten. Die dingen doe ik het liefst op routine, zonder nadenken. Dat geeft rust. Mijn routine op zaterdag is om in de ochtend - voordat de winkel open gaat - verse groenten te halen bij Jolanda. Ze heeft een kraam in de kleine overdekte markthal en na al die jaren weet ze onderhand wel wat ik zoek. Ze wijst me op vastkokende aardappelen die zo lekker zijn voor de Hollandse pot. Ik hou niet van de piep...

 Bij Jeanet  weet ik dat ze jaarlijks verrassing-abonnementen maakt, voor brei-fanaten. Vooral de sokken-brei-fanaten 😉.  Ergens in de eerste twee maanden van het jaar schrijft ze er over en elke keer overweeg ik om ook deel te nemen. Zo'n abonnement lijkt me namelijk geweldig: elke keer iets moois bij de post, waarmee je de prachtigste sokken kan breien (of iets anders..). Op deze manier heb je steeds ander garen in handen andere structuur en verrassende kleuren - maar altijd  perfect voor heerlijke sokken.  Ook dit jaar sla ik (na een poosje twijfelen) over. Ik creëer eigenlijk het jaarrond mijn eigen sokken-verrassings-pakket: op reis koop ik regelmatig garen. De sokken krijgen als ze af zijn, de naam van de locatie waar ik het garen kocht 😉. Ik noem er een paar: El Hierro, Farum, Malaga, Durgerdam, Nieuwpoort, Gran Canaria.... In mijn sokkenla ontstaat een wereldkaart van sokken! 

 Als we op het buureiland aankomen, rijden we via de snelweg aan de oostkant naar het noorden. Op ongeveer de helft van de route stoppen we bij wegrestaurant Los Roques om wat te eten. Het is een favoriete plek voor de lokale bevolking om op de zondagmiddag te vertoeven. Het is gebouwd op een hoge rand boven zee, met daardoor een prachtig uitzicht!  De zonwering is wat "aangetast" door wind en weer,  maar dat doet niets af aan het uitzicht! Zo tegen 16:00 uur komen we aan op de plaats van bestemming - San Cristóbal de La Laguna - de voormalige hoofdstad van het buureiland. Het is een prachtige stad - de enige stad op de Canarische Eilanden die uitgeroepen is tot werelderfgoed door de UNESCO.  Een mooie sfeerfoto van La Laguna - het lijkt wel Italiaans! foto: El Dia La Laguna heeft een koloniale architectuur die goed bewaard is gebleven . Het heeft nog de oude lay-out van straten die al stammen uit de vijftiende eeuw, met statige hoge gebouwen, die prachtig gerestaure...

 Een drukke eerste helft van het toeristen seizoen achter de rug waarbij zes dagen werken per week geen uitzondering zijn én een slecht uit te roeien bacterie in mijn maag zijn goede redenen om er heel even tussenuit te piepen. Er ligt een week zonder cruiseschepen voor ons, waardoor het makkelijker voelt om de winkel een paar dagen te sluiten.   Even een paar dagen vrijaf, geen zakelijke dingen aan ons hoofd, geen klussen-die-we-eigenlijk-ook-eens-moeten-doen...  Gewoon even uitwaaien. Op adem komen. Bijtanken. Quality time.  Dus stappen we in de auto, rijden de ferry op en rijden we daarna naar een sfeervol hotelletje op het buureiland. Het is zondag, dus rustig op de weg. Vóór ons rijdt een terreinwagen met wel een heel ludieke tekst op zijn bumper...🤭 Nou..liever niet 😉

 Waterkers is een veelzijdige groente. Al voor de jaartelling verbouwden de Grieken deze groene en gezonde groenten in opdracht van de grondlegger van de westerse geneeskunde, Hippocrates. En Griekse generaals voedden hun legers met deze groenten, om hun uithoudingsvermogen te vergroten.  Er werden en worden goede eigenschappen aan deze groene groenten toegedicht: het zit boordevol vitamines A, C, en K, evenals mineralen zoals calcium, ijzer en bevat waterkers krachtige antioxidanten. Maar bovenal, waterkers is gewoon heel lekker en heel veelzijdig.  In Nederland had ik eigenlijk nog nooit van waterkers gehoord, hier hoort het tot de dagelijkse kost. Men verwerkt het in een heldergroene soep of maakt er (minderbekend) een gezonde salade van met rode uien en tomaatjes.  Nou zijn wij niet zulke soep-eters, in de winter staat hooguit een keer erwtensoep op tafel. Het gegeven  winter  is overigens relatief: hier is de winter lang niet met temperaturen rond...