Zij van dat eiland

 E, de heer des huizes, wist een leuk tentje waar we wel koffie konden drinken. Daar de auto parkeren, de weg oversteken, een stukje naar rechts en daarna naar links.... Het leek alsof we een verkeerd steegje in liepen. Maar niets was minder waar! Opeens stonden we op de drempel van een oud barretje wat al bestaat sinds 1952. Er lijkt niet heel veel veranderd sinds die tijd. Het woord barretje, waarmee ik deze plek beschrijf, dekt de lading niet. Het is een grote veranda met daar achter de keuken en je kijkt uit over zee. Het is druk, iedereen zit te eten en te drinken, er klinkt (luid, zoals het in het Spaans gaat) geroezemoes van alle kanten. Obers lopen af en aan. Ik kijk mijn ogen uit... We hebben geluk, er is nog een plekje vrij, midden in de drukte. De tafeltjes zijn van staal, de stoeltjes van plastic, het uitzicht geweldig. Het is een eetcafe(?) waar alleen maar vis, schelp en schaaldieren geserveerd worden. Boffen wij even... wij hebben van huis-uit geen vis leren eten. Maar,

 Terwijl we genoten van niet werken  wandelden we door kleine plaatsjes die voor E, de heer des huizes, bekend terrein waren. In een ver verleden woonde hij hier een aantal jaar. Het was deels memory Lane en deels opnieuw ontdekken of een gevoel van afschuw omdat er in de tussenliggende jaren veel veranderd was. We kwamen op kleine afgelegen strandjes die volgens de heer des huizes, nog niets veranderd waren. Waar nog steeds in het weekend door families samen gegeten werd. Waar zomervakanties gevierd werden alsof het de jaren 50 was. Met parasolletjes en koelboxen.  We dronken koffie op terrasjes, aten churros als ontbijt en bezochten de overbekende markt in Mogán en reden naar de vuurtoren in het zuiden. In tegenstelling tot de rood of rood/witte vuurtorens, is dit maar een saai ding. Saai en grijs staat 'ie aan de kust zijn werk te doen.... De vuurtoren van Maspalomas Ik wilde graag De duinen van Maspalomas zien. Mooi, fijn lichtgeel zand, glooiend en (in mijn hoofd) met een be

 Tussen de grote stad, de toeristische kust of het rustige binnenland zit een groot verschil. Tevoren maakten we plannen om lekker lui aan het zwembad te gaan liggen met een boek. Maar na een half uur waren we dat al zat. Daarom maakten we andere plannen. Als we nou eens gewoon een stukje gaan rijden en zien waar we uitkomen? Zo gezegd zo gedaan. Fles water achterin, naast de tas met handdoeken, zwem- en snorkelspullen. Want, je weet maar nooit of je ergens toch even het water in wilt.... Tot op heden zijn ze nog niet gebruikt. Niet zo verwonderlijk overigens als je in het dagelijks leven zo dicht bij zee woont.  We rijden via de snelweg richting Arinaga en slaan daar de snelweg af. Hier aan de kust was een populaire duikstek waar E, de heer des huizes, heel veel uren in het water heeft doorgebracht. Willen we daar even een kijkje nemen? Natuurlijk! Na de afslag rijden we over uitgestrekte lange wegen van een mega saai industrieterrein. Een beetje verschikt zien we op een hoek een grot

 In de dagen op het buureiland zien we vooral veel tegenstellingen. Rondom het hotel is alles groen en staat veel in bloei. Palmen wiegen zachtjes in de wind en bougainville, Oleander en Paradijsbloemen doen ijverig hun best om te imponeren, tegen de achtergrond van een azuurblauwe zee. Vanaf het balkon kan ik paradijselijke foto's maken, die  zo in een reisgids kunnen. (bestaan die trouwens nog..?). Maar het is een wereld van tegenstellingen, want stappen we in de auto - die op een gortdroog rotsig terrein staat waar niets wil groeien - en rijden we enkele kilometers weg van de toeristische kuststrook, is er weinig over van de sappig groene omgeving. Kale rotsen, zanderige heuvels met hier en daar een dappere dodo in de vorm van een Agave. Regen valt hier maar zelden. Terug aan de kust kan je over de boulevard kilometers lang langs hotels en appartementencomplexen lopen.  Het is een aaneenschakeling van Volendam en de Zaanse Schans. Het ene hotel is nog uitgebreider dan het ander

Om naar onze vakantiebestemming te komen, moeten we tweemaal over zee. Een rechtstreekse overtocht is er niet. Vanaf het kleine eiland waarop we wonen, steken we in alle vroegte over naar het zuiden van het grote buureiland, Tenerife. Het schemerde nog toen we de deur achter ons dicht trokken en bij de haven was de zon nog niet boven de horizon.   Met de ferry naar het buureiland is een "ritje" van een uur, we zien het inmiddels als "de bus nemen" naar een andere stad. Gemiddeld doen we dat 2 -3 keer per jaar. En altijd is voor ons naar het buureiland gaan, een beetje een andere wereld in gaan. Veel meer drukte, met veel meer mensen, auto´s dingen en de daarbij behorende bedrijvigheid. De contouren van het buureiland, waar de zon bijna opgaat. Vanuit het zuiden moeten we over de snelweg naar het noorden, naar Santa Cruz. De afstand vanaf zuid Tenerife naar Santa Cruz is ca. 80 kilometer, met een heuse snelweg, iets wat wij op La Gomera niet kennen. Vanuit het noorde

Na twee jaar hebben we besloten er heel even tussenuit te knijpen. Een paar dagen de winkel dicht en even helemaal ontladen. Nieuwe energie en daarmee ook nieuwe ideeën opdoen... In april werd het plannetje geboren en zochten we naar iets leuks. Maar, we wonen al min of meer op een vakantiebestemming: zon, zee en bergen binnen handbereik, wat wil je nog meer? Waarom er even tussenuit? Nou, even weg van huis. De combinatie thuisblijven en vakantie vieren is voor ons niet zo handig, de verleiding is te groot om dan toch weer te klussen in en om het huis. Het zijn absoluut geen grote klussen meer, maar er is altijd wat te doen. Zelfs de weekenden vullen zich veel te gemakkelijk met werkzaamheden. En dat willen we nu even niet. We willen op een strandbedje liggen met een boek. De keuze valt op een buureiland, Gran Canaria. Vrijwel 100% zekerheid op fijn lenteweer en niet ver weg, slechts 2x een ferry. De dagen worden afgeteld voordat we een mooie plakker op de deur doen.....