Zij van dat eiland

 We strijken neer in Tamaduste. Het mooie van internet is, dat je al heel veel kunt bekijken en lezen over je reisbestemming(en). Tamaduste was één van die plekjes die ik graag in het echt wilde zien. Het dorpje zelf stelt niet zoveel voor en ligt aan een kleine baai. Kijk zelf even..... Ja.... ook wij stonden met open mond te kijken! Tropisch plekje, toch? Heerlijk beschut zwemmen, poedelen en luieren. Hier houden we het wel even uit. En zo geschiedde. De laatste dagen van ons verblijf zetten we de Land Rover in een zijstraatje - de plek om in te slapen en voor de rest genieten we van de rust en het water. We lezen wat, kijken wat voor ons uit en slenteren om beurt naar het lokale supermarktje (wel 30 meter verderop... ufff) voor een broodje of richting de pizzeria waar je voor 6 euro een rijkgevulde pizza kunt bestellen, die we natuurlijk aan de waterkant opeten. We ontdekken een café waar we voor € 1,00 meeneem-koffie kunt bestellen. 's Avonds lopen we er nog eens naar toe

 Zo´n bord (4x4 only..) is gewoon niet te weerstaan als je in een Land Rover rijdt.... Dus hóp met de geit, linksaf het zandpad op! Het lijkt nog een heel redelijk pad, tot halverwege. Dan wordt het duidelijk dat een gewone auto op dit pad echt in de problemen komt! Er zaten diepe kuilen in die niet parallel aan elkaar liepen, waardoor de Land Rover mét inhoud goed door elkaar schudde. Het pad leidt - zoals je kunt lezen op de foto, naar de nulmeridiaan. Deze meridiaan op El Hierro is door de Grieks-Romeinse geleerde (astroloog) Ptolemaeus als nulmeridiaan geïntroduceerd. Zij bevindt zich op 17° 39' 46" westerlengte (WL) ten opzichte van de huidige Greenwich nulmeridiaan.  Rond1850 werd de ligging van de nulmeridiaan door de Engelsen door middel van nauwkeurige metingen naar het oosten verlegd. Greenwich lag en ligt als nulpunt der meridianen. Vele landen namen deze standaard over en de toen zo belangrijke zeevaart stemde zijn navigatie en cartografie af op deze nieuwe l

 Al vroeg staan we in de startblokken. Een banaan (bananen van de Canarische Eilanden zijn het lekkerste van de héle wereld) achter de kiezen en de wandelschoenen aan! We willen een pad volgen over de ruwe lavakusten voor Frontera.  De zon komt pas rond 10.00 uur over de bergkam. Om niet in de volle zon en warmte te lopen, gaan we dus bijtijds op pad. In 2011, toen we ook op El Hierro waren, was dit pad er nog niet. We hebben toen wel in de nadagen van een flinke storm, spectaculaire foto´s gemaakt van de woeste oceaan die tegen de rotsen slaat... Het pad Sendero Las Puntas - La Maceta is een vrij makkelijk pad om te lopen en misschien wel daardoor erg mooi. Je ontdekt kleine plantjes op de meest onmogelijke plekken, er zijn onverwacht doorkijkjes, waant je op een andere planeet met zoveel ruw gesteente om je heen en hoort vrijwel de gehele wandeling de zee op de kust beuken. Het pad heeft weinig hoogteverschil maar je moet wel opletten waar je je voeten zet in verband met de onge

 Tijdens het ontbijt besluiten we om naar La Peña te rijden en onderweg boodschappen in te slaan. Mirador de la Peña ligt op een bergkam met een hoogte van bijna 1000 meter. Het uitkijkpunt, buitenterras en het restaurant binnen met glazen wand, hebben zicht op Frontera, het vlakke deel van El Hierro.¡ Impressionante! zoals ze het in goed Spaans zeggen... De boodschappen. We kunnen even vooruit... De entree. En oh, wat zou ik graag zo´n grillige stronk (rechts) willen vinden voor in de tuin..... Van hieruit kan je een groot deel van de westkust van El Hierro zien. Nog geen half uur later was het zicht volledig ontnomen door laaghangende bewolking op deze hoogte. Je moet dus een klein beetje geluk hebben!  Hier een kopje koffie drinken is echt heel bijzonder!

 Als we de volgende ochtend wakker worden zijn we toch een beetje gebroken. De weg waaraan we stonden was tot een uur of twee behoorlijk druk. Veel verkeer, taxi's met lallende vakantievierders en rond 00.00 uur veel restaurants die gingen sluiten en de rommel naar een verzamelplek brachten, niet ver van onze parkeerplek vandaan. Combineer dat met de temperatuur die 's nachts rond 28 graden blijft hangen, Bas die heel veel rommelt in zijn mand en de geluiden die we ontwend zijn. Het is als inslingeren op een boot, we moeten wennen aan alles.  Rond half zeven is het nog donker maar E, de heer des huizes, maakt even een klein rondje met Bas en ontdekt ca. 150 meter verder, nét van de drukke weg af, een parkeerplaats op een pleintje vlak achter het strand. De verhuizing is eenvoudig. Hij start de Land Rover en rijdt terwijl ik nog in het bed lig, naar de andere plek. Aldaar ronken we nog dik twee uur door, daarna is het tijd voor een ontbijtje en het boarden voor de volgende fer

 Het kriebelt weer. Ik heb de digitale pen weer opgepakt en schrijf weer blogs! Na een lange stilte, met een indrukwekkende pandemie, en (midden in die pandemie!) het openen en beginnen van een winkeltje, is er weer zin om te schrijven. Maar het kiebelt nog meer.... We gaan weer op pad!! Een paar weken geleden speelden we met het idee om naar El Hierro te gaan. Zowel La Gomera, El Hierro en La Palma hebben al een aantal weken code groen als het om Covid-19 gaat. Die eilanden zijn inmiddels voor bijna 80% gevaccineerd en de besmettingen zijn op één hand te tellen. De Spaanse overheid vindt dat voldoende veilig om deze eilanden onderling weer te verbinden met meer dan alleen het noodzakelijke verkeer. De kleurcodes (groen, oranje, rood en bruin) zijn ruim een jaar geleden in het leven geroepen op de Canarische eilanden en worden wekelijks aangepast, afhankelijk van besmettingen. In het kort: bij code groen zijn er geen beperkingen en bij code rood mag je vrijwel niets. Alle tussenlig