Zij van dat eiland

 We zijn er bijna. Afgelopen week heeft E, de heer deze huizes, de wasmachine verhuisd. Het ene huis uit was nog niet zo´n probleem, daar was alles gelijkvloers en vrijwel meteen bij de auto. Nu moest het zware gevaarte 100 traptreden omhoog. Het pad loopt wat gekronkeld naar boven en ook niet alle traptreden zijn gelijk qua grootte en diepte. Best nog een uitdaging maar de oplossing was een steekkarretje en de hulp van een vriend, waardoor deze laatste en zware meters makkelijker gingen. Vandaag is de aansluiting gemaakt en hebben we samen de wasmachine op zijn plaats gezet. Nu hoef ik niet meer te plannen om (in het andere huis) even snel een wasje te draaien, hoera!! Op de dagen dat we vrij zijn, probeer ik de tuin wat te fatsoeneren. De vorige eigenaren woonden hier 3-4 keer per jaar een maand en snoeiden dan alleen hetgeen in de weg hing of te groot werd. Het ontbrak soms aan goed snoeien om de vorm erin te houden of het verwijderen van wilde opslag (van die lange scheuten ond

Verderop, meer richting zee en ´bewoonde wereld´ zijn drie enorme bassins met een stuwwand, waarin al het regenwater uit de omringende bergen wordt opgevangen. Wij wonen vrij dicht bij het een kleiner bassin van zoetwater in de bossen. Tot voor kort (een paar jaar geleden) ging al dat water na eenvoudige zuivering zó de leidingen in van het kleine gehuchtje waar we nu wonen. Dit kleine gehuchtje stond bekend om het heerlijkste water van het eiland! De moderne tijd stelt, dat dit niet zomaar meer kan. Al het water wordt nu gezuiverd met chloride. In ons vorige huis rook het leidingwater écht niet fijn en smaakte het vies. Wij begrepen dat, hoe verder van de bron hoe slechter het water. (Misschien wordt er verder van de bron iets meer toegevoegd om het water "schoon" te houden?) Daarom haalde E, de heer des huizes, altijd eens in de paar weken een groot aantal 8-liter petflessen met drinkwater.  Het is niet anders, maar het zat mij niet lekker. Water halen in pét flessen....!

 Dertig jaar geleden was de weg naar het kleine gehucht waar we gaan wonen, nog een zandweg tegen de bergwand aangedrukt. In die tijd werd de weg vooral lopend gebruikt, al dan niet vergezeld door een ezeltje dat werd gebruikt als lastdier. Vooral voor de smalle paadjes naar de wat hoger gelegen huizen of in het dal was zo´n ezeltje heel handig voor de oogst, voor inkopen of voor stookhout. Maar ´de vooruitgang´ hé..... In 2012 verdween het laatste ezeltje. 1993 - een zandpad langs de bergwand De weg naar het kleine gehucht werd breder, er kwam zelfs asfalt! Er werden blokken geplaatst en later werd op sommige plekken een heuse vangrail geplaatst. Soms van hout, soms van metaal. De huizen die verder of hoger van de weg lagen maakten kabelbaantjes waaraan een bak of haak bevestigd was, tussen de weg en huis. Hierdoor werd het transport van spullen eenvoudiger en sneller. Sommige kabelbaantjes worden handmatig bediend, anderen zijn elektrisch. De overbuurman is er zélf een keer mee naa