Zij van dat eiland

 Van ons kleine appartement verhuizen we naar een echt "heel" huis. Geen lift, geen trappenhuis, geen gezamenlijke opgang of een grote entree met 25 brievenbussen meer!  Het huis ligt "aan de andere kant" van de hoofdstad (ik blijf het herhalen, de hoofd stad heeft iets meer dan 6000 inwoners... is het dan niet beter om het hoofd dorp te noemen...?)  We zijn er súperblij mee en slepen in één dag al onze spullen naar het nieuwe huis. Het is een kale boel want het huis is nét gerenoveerd en heeft nog geen inboedel - op een bed, een keukentafel en vier eetstoelen na.  Over het algemeen zijn de meubels hier van een bedenkelijke kwaliteit, we overleggen daarom met de huisbaas of we zélf onze meubels mogen kopen, en dat is geen probleem. Dan zijn ze ook echt van onszelf en ook naar onze smaak.  Wat zijn we blij met dit ruime huis!  Het huis ligt aan een doodlopend straatje (naar links op de foto) en heeft een ommuurde tuin. Alles is gelijkvloers maar er gaat wel een tra

 Vrijwel alles komt hier vers van het land. En eerlijk is eerlijk, zo vers van het land en van het seizoen smaakt het lekkerst. Helemaal als het naast je huis met liefde is geteeld.  Op de overdekte markt beneden, is er steeds een ander aanbod, afhankelijk wat rijp is. Ik kom er graag, kan er de taal oefenen en ik geniet van de bedrijvigheid. Hierdoor ontwikkel je vaste adresjes en ontstaat herkenning.  Het zijn de marktvrouwen die me begroeten met 'Dime, mi Niña' (zeg het maar, m'n kind..) Heel voorzichtig komen er gesprekjes op gang, de pareltjes van de dag. Ik ga in ieder geval altijd naar huis met een mand vol vitamine C, soms in onbekende vorm. Zoals de cactusvijg. De Cactus waarop deze vruchten groeien, is hier iets zoals paardenbloemen die in Nederland overal staan. De plant is groot en heeft 30 tot 60 cm grote platte en stekelige schijven. Die schijven staan weer min of meer haaks op elkaar. Staan ze bij de liefhebber in Nederland in de vensterbank in miniformaat, h

Naast het werk als Virtueel Assistent, is er ook tijd om de omgeving te verkennen. Al lopend verkennen we de omgeving en de natuur. Dit eiland wordt niet voor niets een wandeleiland genoemd, dus trekken wij op een vroege ochtend de stevige stappers aan en gaan op pad: Alles is nog in diepe rust als wij de berg op gaan. Zelfs de zon moet nog opkomen!  Als de zon eenmaal op is, gaat het snel. Geen lange schemertijd, het is met een kleine tien minuten dag geworden en we wandelen met een stijgende temperatuur nog een uur verder over de kliffen en randen van het eiland.  En als we na twee uur teruggaan, is de stad ontwaakt..... ...en is onze kleine vriend helemaal blij na zo´n lange wandeling! 

  Het appartement waarin we wonen, is piepklein en heel Spaans. We wonen in de hoofdstad die iets meer dan 6000 inwoners telt. Kan je dat een stad noemen...? Net buiten het centrum staat het appartementencomplex en het is iets groter dan 40 vierkante meter, verdeeld over twee verdiepingen. Gelukkig hebben we op de tweede verdieping een soort dakterras, waar we van gekleurde pallets een zithoek hebben gemaakt. We zitten er veel, want vrijwel elke dag is er zon! De huizen worden hier vrijwel altijd gemeubileerd verhuurd en dat was voor ons een fijne start. We kwamen hier immers aan met een Fiat Doblo, volgestouwd tot aan de laatste centimeter, meubels konden niet mee. De bank, eettafel en kasten.... we gaven alles weg in de weken voorafgaande aan ons vertrek. En we puzzelden met de ruimte die de Doblo had. Soms moesten we dan nóg beslissen dat iets niet mee kon. Maar uiteindelijk zat alles er in.  Zelfs op het dak waren nog zaken vastgesjord. De Fiat Doblo, ons groene pakezeltje, hing da