Zij van dat eiland

 Bij een huisje wat al bijna 200 jaar staat kan je niet verwachten dat alles loodrecht en haaks is. De eerste bewoners hebben het huisje gemaakt door stenen te stapelen en de ruimtes er tussen op te vullen met steeds kleinere stenen. Het is een huisje waarvan elke steen door mensenhanden op zijn plek is gelegd. Net zolang geschoven totdat de steen het beste tussen de andere stenen paste. En dan weer een steen… en weer één… totdat er een winddichte muur stond. Soms werd er nog leem tussen gesmeerd om het nóg dichter te maken. De muren zijn daardoor minstens 60 cm dik, ook de tussenmuren. En elke muur heeft wel een bobbel, kuil of uitstulping. Waarschijnlijk omdat de steen die daar gebruikt werd net iets groter of kleiner was. Bij het afplakken op de grond en langs de kozijnen - als voorbereiding op het schilderen van de muren - vallen de hobbels en bobbels goed op. Maar wat wordt het mooi als je de muren weer opfrist met een laagje wit!

 Het was een lange dag met veel wachten, veel documenten en veel handtekeningen maar uiteindelijk was alles getekend en werden we de eigenaar van een lief, klein huisje. Een huisje waarvan de oorsprong tot wel 200 jaar terug gaat, met dikke muren, een laag dak en ligging op het zuiden. Het ligt op een hoogte van ongeveer 450 meter, in de beschutting van een vallei, op een kilometer of 8 van de kust. Het was liefde op het eerste gezicht. Moe van zoveel documenten, handtekeningen en informatie laten we ons vallen op het dichtstbijzijnde terrasje en bestellen broodjes hamburger met ei. Ons voornemen om feestelijk uit eten te gaan laten we even schieten.... Daarna rijden we naar ons nieuwe onderkomen. We staan aan de voet van de heuvel waartegen ons huisje ligt, met de sleutels in de hand. Wat hebben we naar dit moment uitgekeken! We waren al weken bezig met de indeling, veranderingen en inrichting en konden er soms maar slecht van slapen. Het voelt als een magisch moment als we de deu

 Bij het inrichten van de winkel hadden we al kennis met hem gemaakt. We hadden al snel in de gaten dat hij van privacy en rust hield en niet zo gesteld was op veel contact met ons. Wij vonden dat prima, waren veel te druk met klanten en de winkel, dus lieten dat zo. In de loop van de weken zagen we hem steeds minder, waarschijnlijk nam hij de benen zodra hij ons in de smiezen kreeg. En, zoals wel vaker gebeurt: uit het oog uit het hart. De kennismaking van de eerste weken had bij ons nog niet zoveel indruk gemaakt, dat wij hem in de daarop volgende tijd echt misten. Een paar weken terug zaten we op onze werkplek in de winkel aan de koffie en opeens was hij daar, flink uit de kluiten gewassen. Hij kwam even buurten....